We sluipen alle vier in ons zwarte thermo ondergoed door het huis als een stel Ninja's op trainingskamp. Iemand die door het grote raam van ons chalet naar binnen gluurt zou dat kunnen denken, ware het niet dat ons ronde postuur ons verraadt. Het is gewoon super comfi!

Gisteravond zijn we door de beheerder van ons bungalow park afgezet bij een restaurant in het nabijgelegen Sallatunturi. De mannen gingen voor de cholesterolbom van mooseburger, bacon en ei en de vrouwen voor kipfilet met camembert en rijst. Prima te nassen! De rest van de avond hebben we gevuld met lezen, blogjes schrijven, saunabezoek, jägermeisters drinken en de film bekijken van gisteravond.

Wat ik gisteren verzuimd heb te vertellen om de romantiek van het verhaal niet te verpesten is de geur van de Huskies. Een indringende poeplucht die nog tot 's avonds laat in je neus blijft hangen. De schattige hondjes blazen bovendien al rennend stinkscheten in je gezicht. Maar het is ze vergeven. Ik wilde jullie deze informatie niet onthouden.

Op dinsdag hijsen we ons weer in 6 lagen kleding voor een sneeuwscooter tocht.

We zijn de hekkensluiter. Helemaal achteraan de sliert met scooters.

Eerst is het even wennen voor Martijn maar dan gaan we als een speer. Gemiddeld 25km per uur met een enkele uitschieter naar 40. Een slakkengang.... Achterop wiebelt het nogal maar het is echt grappig op zo'n scooter. Na 30 minuten rijden we ineens een surrealistisch landschap binnen. Witter dan wit is de wereld. Er is geen onderscheid meer tussen de lucht en de sneeuw op de grond. De bomen rijzen als monsters boven ons uit in grillige vormen.

Dit verstilde landschap maakt op ons allemaal enorm veel indruk.

Boven op de top staat een huis waar we kunnen schuilen voor de bittere kou. Het haardvuur brand en we warmen ons aan thee en koffie terwijl we naar buiten kijken alwaar die grote witte wachters versteend staan te kijken.

Als we weer verder rijden beslaat het vizier van de helm binnen no time en kan ik als een ree alleen nog maar links en rechts door het venster kijken. We slalommen tussen de bomen door en veren op en neer. Koud maar voldaan stappen we om 3 uur weer van de scooter. Ook dit was weer een super gave dag!

Tot we bij ons huisje komen en de broekrits van Martijn niet open wil. Terwijl daar de huissleutel in zit. Ik bedoel de zakrits! Alle vier doen we verwoede pogingen tot Paul met bruut geweld het piemeltje van de rits trekt zodat de sleutel nog onbereikbaarder wordt. Gelukkig hebben we buren dus de mannen gaan een schaar lenen. Paul fileert de rits zorgvuldig et voila we kunnen weer naar binnen voor weer een romantische avond!