Het is 2300 uur als we ineens allebei een witte baan in de verder heldere sterrenhemel zien verschijnen. Zo begint het volgens mij heb ik ergens gelezen. We trekken gauw onze winterjassen aan en snellen naar buiten. De baan wordt steeds dikker en feller. Dan beginnen er andere banen te verschijnen en flarden die een danspoging doen. Alles is wit van kleur. De stroken beginnen aan de horizon gaan recht over ons huis en verdwijnen achter de berg. We proberen het te vangen in onze mobieltjes, maar die blijven gewoon zwart. Dan maar blijven kijken naar dit bijzondere schouwspel. Het is wel erg wit he. Zou het wel het noorderlicht zijn? Ja wat moet het anders zijn? Maar waar zijn dan die groene en soms zelfs roze en paarse kleuren? Ik zie ook geen gordijnen. Ja soms een heel klein beetje. De sterren zijn enorm helder vannacht. Een greep uit onze conversatie van gisteravond. Na een uur wordt het licht minder fel en zijn onze nekken verkrampt. Tijd om naar bed te gaan. Inmiddels heeft Eric ons ook geappt om 2300 uur dat er een lichte baan boven het dorp hangt met een grote kans op Noorderlicht.

De volgende ochtend vraag ik voorzichtig wat we gisteren nu gezien hebben. Het blijkt een heel matig noorderlicht te zijn geweest. We worden volgens Eric vast nog wel een keer beloond met mooie kleuren. Martijn heeft inmiddels met wat fotobewerking een foto dusdanig op kunnen lichten dat het noorderlicht er toch op te zien is. Op camera schijnt het sowieso veel feller van kleur te zijn. Alleen zoals het op de foto staat zo hebben wij het niet gezien. Voor het blote oog was alles wit als nevel.

Dan is het tijd om te vertrekken naar Ballstad, maar als het steeds mooier weer wordt besluiten we toch maar het volgens velen mooiste stuk van de Lofoten te gaan rijden. Het begint wel een beetje een ouwelullen vakantie te worden, want door de relatief lange afstanden en de vele mooie plekjes waar je wilt stoppen komt er niet veel van wandelen. Al zullen sommigen van jullie dat ook een ouwelullen vakantie vinden, zo’n wandelvakantie. Enfin, het toeren in deze contreien is echt geen straf. We passeren vissersdorpjes en rijden langs hoge bergen over bruggen en door tunnels om uiteindelijk te belanden bij een heel leuk visrestaurantje. We nemen een kaneelbroodje en besluiten hier ’s middags weer terug te komen voor de vis, want het is nog een beetje vroeg naar onze smaak. Eerst maar eens naar Å rijden. Je spreekt het uit als uh…. Nee ik ben het niet vergeten, zo spreek je het dus uit: Uh. Daar eindigt de weg en kun je alleen nog te voet verder. We klauteren een flink eind de rotsen op voor een mooi uitzicht over het stadje de zee en de bergen. Op de weg terug stoppen we in Reine voor een paar mooie foto’s van de haven en Rorbru (kleine vissershuisjes) aan het water. De smid in Sund, een dorp verderop, moet een echt leuke vent zijn die prachtige kunstwerken maakt die overal ter wereld te vinden zijn. In paleizen, het Pentagon en het Kremlin. Helaas is hij gesloten na 31 augustus. Verdrietig rijden we weer terug. Dan rent er ineens een man uit een loods onze kant op. Hij komt als een dolle achter ons aan dus we stoppen maar, want de paniek spat ervan af. Raampje open: ‘heb je een vuurtje?’ vraagt hij, zijn sigaret uitstekend. Uh (komen we net vandaan) nee helaas. Wat een paniek om niet te kunnen roken. Hahaha.

Onze volgende stop is Anita’s fish restaurant. Ze herkent ons nog. We bestellen een visburger en crèmige vissoep en gaan bij het raam zitten met een fantastisch uitzicht op de bergen de fjord en en de haven. Als we al kletsend teruglopen trek ik het autoportier open en wil alle rommel die ineens op de passagiersstoel ligt wegschuiven tot ik nog eens goed kijk en er een vrouw achter het stuur zit. Die luidkeels begint te lachen. Wat een mix-up! Martijn stond met een dikke grijns bij haar portier en had het ook niet gelijk door. Dezelfde kleur auto maar een totaal ander merk. We hebben er vreselijk veel lol om alle drie.

Even later zitten we weer in onze eigen Suzuki en rijden in de avondzon terug naar huis. De gehele kustlijn en horizon is tot waar het oog reikt gevuld met de blauwgekleurde bergketens van het vaste land van Noorwegen. Op de voorgrond kabbelt het almaar rustig rimpelende water in een gouden gloed. En dan die stilte.

De dag eindigt met een glaasje rabarber cider in de zon op ons balkon. We zijn weer een paar herinneringen rijker.