Helemaal uitgeteld lig ik op bed. Wat een kuitenpikker vandaag. We wilden onze vriend Giovanni niet teleurstellen en zouden vandaag naar de Passo del Tonale voor een culturele dag, maar het weer was vandaag een stuk minder voor die omgeving. Sorry Johan je zult even moeten wachten op een verslag over het oorlogsmuseum. We hebben voor vandaag besloten om in de buurt van Cogolo te blijven en een wandeling te maken naar Chiesa Santa Lucia. Een klein kerkje op een heuveltop een dorp verderop. Ook vandaag zou de temperatuur weer ruim boven de 20 graden uitstijgen dus een beetje bewolking af en toe was wel aangenaam. Zeker toen we via het bos gelijk steil omhoog werden geleid via een smal begroeid bospad. Tijdens het gestage geklim waren Martijn en ik natuurlijk vrij stil. Als ik stop om op adem te komen zie ik vlak voor ons een klein hertje het pad oversteken. We sluipen voorzichtig dichterbij en zien dan het kleine hertje met moederhert grazen in het weitje onder ons. Ze zijn zich totaal niet bewust van onze aanwezigheid, zo leuk!

Het graspad waar wij op lopen staat vol met bloemen en ik maak een paar leuke foto’s voor Instagram. Het is een mooie wandeling, maar toch ook weer pittig hoor, want we blijven maar stijgen. Na een uur zijn we eindelijk bij de kerk beland. Vanaf de kleine begraafplaats naast de kerk kun je prachtig het dal in kijken naar beide kanten. Er staat een bankje voor ons klaar om uit te rusten. Hèhè! De weg terug duurt anderhalf uur, maar gaat voornamelijk naar beneden.

Onderweg zien we nog een hertje vrij ver beneden ons grazen. Het blijft toch leuk om wild te spotten.

De hele week hebben we nog geen enkele keer geluncht, behalve wat crackers en rauwe noten van thuis, maar vandaag hebben we wel een kaasplankje en een spaghetti arrabiata verdiend op het terras. Biertjes erbij en bijkomen.

Omdat de middag nog niet om is besluiten we naar Ossana te rijden en daar de botanische tuinen te bezichtigen. Volgens de beschrijving is het een pleasant walk vanaf het St. Michael castle. Maar ook deze route over super smalle bospaadjes gaat hemelwaarts. Ik heb trillende benen van vermoeidheid. Pffff en dan ook nog tot de ontdekking komen dat bovenop die berg geen tuin te bekennen is. Slechts een bergweg met om de 100 meter een uitvergrote plantenbak met een bordje erbij en een nummer en een plantennaam in het latijn of italiaans ik ken het verschil niet. Ik had mij zo verheugd op de botanische tuinen die jullie ook allemaal wel kennen. Gewoon makkelijke wandelpaden met links en rechts exotische planten hier en daar een bruggetje of een kunstmatig aangelegd watervalletje. Gewoon lekker truttig. Als het dan ook nog begint te spetteren is het tijd om te vertrekken. Voor ons geen botanisch bospad meer. We pakken dit keer de brede onverharde weg het dorp in en zijn binnen mum van tijd bij de auto. Uiteindelijk staat er 11 km wandelen vandaag op de teller. Mijn benen vinden het wel welletjes.

Het was in ieder geval wel weer een super gave dag!