Eind april en het is weer moestuintjes tijd bij Appie Heijn. Voor het eerst kweek ik in de serre bekende en onbekende kruiden in de vensterbank. In de tuin plaatsen we na wat boor en schroefwerk een leuke plantenbak met drie etages waar alle kruiden straks in kunnen. En dan rij ik met het fietsje naar Intratuin voor wat extra kruiden om de plantenbak al wat op te fleuren. Mijn fietstassen zijn gevuld met dille, laurier, koriander en salie; ik verheug me nu al op de lekkere gerechten die ik er straks mee ga vullen.

Een paar dagen later gaan de net opkomende moestuinplantjes naar buiten in de frisse voorjaarswind en klaar is Klazien. Maar net als ik ontspannen vanuit mijn luie stoel geniet van het uitzicht op mijn nieuwe kruidentuin lees ik het weerbericht… Vorst in de nacht en niet zo’n beetje ook. Gelukkig mag ik wat vliesdoeken lenen van mijn schone zus. Hopelijk heeft dat de boel een beetje gered. Ik kan het alleen niet meer controleren want de volgende dag vertrekken we al naar Oostenrijk voor een wintersportvakantie in de Tiroler alpen.

Fietsendrager met mountainbikes, fietsoutfits, skischoenen, helmen, skibroeken en wandelkleding voor meerdere temperaturen. Het lijkt wel een volksverhuizing zo vol beladen is onze Mito. Maar ja beter mee verlegen dan om verlegen.

We rijden donderdagavond 300 km Duitsland in en vervolgen de rit op vrijdagochtend na een uitgeruste nacht in een pension en een uitgebreide lunch in de plaatselijke bäckerei van Emmelshausen.

Rond 15:00 uur rijden we Neustift i. St. binnen. Het appartement is gezellig en de ontvangst angenehm. We wandelen het dorp in voor een lekker bakkie koffie en doen de boodschappen bij de Billa. ’s Avonds eten we buiten de deur en kruipen voldaan rond 22:00 uur onze mandjes in.

Zaterdag gaat het dan echt beginnen. We gaan na jaren van pauze weer een keer skiën en dan is het best gek om zo laat nog in het seizoen te gaan. Gelukkig heeft het afgelopen week flink gesneeuwd dus de pistes zijn prima op de Stubaier gletsjer. Johan is op pad geweest voor heerlijke broodjes en Marlies heeft de tafel al gedekt. Wat een luxe zo’n uitgebreid ontbijt en zo aan kunnen schuiven. De zenuwen beginnen nu wel een beetje te komen bij Martijn en mij. Maar we moeten er maar op vertrouwen dat het gewoon weer goed gaat komen. Het is zo’n 20 km rijden tot aan de gondel. En terwijl wij onze skispullen bij Intersport bemachtigen gaat Marlies op pad. De bedoeling is dat ze 600 hoogtemeters gaat wandelen zodat we later gezamenlijk kunnen gaan lunchen bij het Mittelstation. En dan is het tijd voor ons om de eerste glijmeters te maken op de sneeuw. Het is een verschrikking. Onwennig en alsof ik voor het eerst op de ski’s sta leg ik de eerste 300 meter af. Ik moet mezelf echt een schop onder de kont geven. “kom op, je kunt gewoon skiën dus doe dat dan ook!!” roep ik terwijl ik mezelf dwing om bochten te maken. Gelukkig is Johan na ongeveer drie seconden weer in vorm. Hij geeft wat goede tips. Mijn armen heb ik schijnbaar verkrampt langs mijn lijf en ik vergeet door de knieën te gaan en omhoog te komen. En ja hoor langzaam komt het gevoel weer terug. In de tussentijd krijgt Martijn ook wat goede tips van Johan. Hij mag wel wat meer in zijn ski’s hangen in plaats van zo ver achterover dat de punten van zijn ski’s omhoog lijken te wippen. De pistes zijn prachtige witte snelwegen en de zon weerkaatst op onze skihelmen. Het eerste berichtje van Marlies komt binnen. Ze zal pas om half 2 aankomen bij een geheel andere hut dan gepland. Dat betekent dat ze 1000 meter omhoog gaat klimmen. Dat kan niet kloppen. Wij drinken in de tussentijd lekker een bakje koffie om vervolgens nog een fijne afdaling te maken. Johan doet er uiteraard twee in dezelfde tijd. Het volgende bericht van Marlies is dat ze toch echt om 1300 uur op het hoger gelegen skistation is beland op 2600 meter. Een monstertocht in haar eentje. Ze is als een berggeit 7 km gestaag omhooggeklommen langs een rode piste die gesloten was voor skiverkeer. Onderweg heeft ze zo’n 30 mensen voorbij zien komen allemaal met de duim omhoog naar haar uit bewondering. Ze had een afslag gemist en twijfelde regelmatig of ze wel op de goede route zat. Als je omringt wordt door louter rotsen en sneeuw en geen murmeltier tegen komt is dat wel begrijpelijk. Wij vonden dat we goed bezig waren geweest maar dat verbleekte natuurlijk bij deze prestatie.

De lunch eten we samen. Een bord vol Kaizersmarren en spaghetti bolognese en na de nodige liters water besluiten Marlies en ik het voor gezien te houden. Als we de gondel naar beneden willen pakken beseft Marlies dat ze nog een kaartje moet kopen. De dame bij de sportverleih is hoogst verbaasd. “Hoe bent u hier dan beland?”. “Lopend”, antwoordt Marlies. “Lopend??? Dat heb ik nog nooit meegemaakt”, zegt de dame. “Ik moet even bellen” zegt ze. Aan de telefoon klinkt het aan de andere kant blijkbaar al net zo verbaasd, want Marlies hoort haar zeggen. “Ja, nee echt ze is lopend omhooggegaan”.

In het zonnetje op het balkon nippen we een half uur later samen van een bakje thee. Wat een lekker begin van de vakantie! Een paar uur later arriveren ook de mannen. Die eindigen uiteraard met een grote stange bier. ’s Avonds maken we samen een heerlijke vegetarische lasagne en dan is de eerste dag alweer voorbij.