Voor de rugzaktoeristen die thuis met ons meereizen:

Reizen is zalig maar de wetenschap dat ik lieve vrienden en familie heb die meereizen en meebeleven is minstens zo waardevol. Ik ben een beetje sentimenteel deze 4,5 uur durende tocht door de bergen. Al dat natuurschoon.......

Brede forstwegen domineren de wandeling. Die in een saai landschap doen verlangen naar kleine kronkelpaadjes maar hier waar je je ogen wilt laten strelen door de hoge bergtoppen ben je blij dat je niet steeds op hoeft te letten waar je loopt.

Qua flora worden we ontzettend verwend. De fauna onderweg bestaat uit twee koeien, een kikkertje, een dode slang en twee dode mollen. De vogels en talloze vlinders en andere insecten uiteraard niet meegerekend.

Je bent hier alleen met je gedachten.

Terwijl ik zo intens geniet hoe mooi het hier is denk ik aan thuis. Aan dat lieve kleine nichtje dat twee weken geleden is geboren. Zo’n klein mensje dat helemaal aan het begin van haar leven staat. Ze heeft -en daar ben ik nog steeds zo door geroerd- mijn naam gekregen. Niké Elise. Zal ze later net als ik ook zo genieten van de rust en de almen in de bergen vol bloemen. Of gaat ze houden van zand, zee, strand, zon en volle terrassen en gezelligheid?

Zo bijzonder hoe elk wezen weer een volkomen uniek mens wordt. Net zo uniek als mijn lieve man die soms voor me uit loopt en me liefdevol uitlacht als ik weer een paar tranen uit mijn ogen voel rollen van ontroering. En die blij wordt omdat hij weer iets ontdekt heeft bij het fotograferen en mij dit uitvoerig gaat uitleggen. En af en toe die grote armen om me heen slaat en me liefdevol aankijkt. Ik zou dit grote genieten met niemand anders willen delen dan met jou Martijn.

Uiteraard wil ik de idylle wel verstoren voor jullie lezers, want er is geen yin zonder yang.

Ik kan jullie wel even schetsen hoe ik aan het eind van deze wandeltocht over dit keer wel kronkelende paadjes het dal in strompel met pijnlijke voeten en zere heupen en inmiddels geen oog meer heb voor die prachtige snelstromende rivier de Gail die we oversteken. Moedeloos kijk ik omhoog naar de kerk waar ik naartoe moet navigeren door de brandende zon. Au au elke stap doet zeer. Wat is het nog ver. ‘Ik kan niet meer ik stop ermee’. En wederom word ik uitgelachen.

Gelukkig is er dan uiteindelijk op het terras in de schaduw weer eten dat me uit mijn lijden verlost. Een grote kwarkpunt met vruchten. Want ik hou van de natuur, van mensen, maar God wat hou ik van eten!