Morgen vertrekken we weer van deze sprookjesachtig mooie eilanden boven de poolcirkel. We hadden ons voorbereid op kou en regen, maar kregen uiteindelijk 12,5 dag droog tot fantastisch mooi weer. Je kunt het niet beschrijven, de ruigheid en de overweldigende pracht van de natuur op de Lofoten. De zilte geur, de schakeringen van licht en kleur. Zelfs de rotsen zijn bontgekleurd. En je wilt het steeds graag vastleggen met je camera, omdat je wilt laten zien: kijk hier moeten jullie ook naartoe. Maar het lukt gewoon niet. Dus hobbyen we wat aan met de iPhones, maar meestal nemen we ook de tijd om alles diep in ons op te nemen.

Even een terugblik:

Donderdag rijden we naar het aquarium, klein maar toch grappig om al die vissen te zien die je normaal op je bord hebt liggen. Krab, zeewolf, zeeduivel, kabeljauw, schol, roodbaars. Alleen waterleven wat op en rond de Lofoten voorkomt. Sommige bakken waren misdadig klein voor de hoeveelheid vis dus dat was wel een minpuntje. Hetzelfde terrein huisvest ook een gallery. Prachtige kunstwerken van Kaare Espolin Johnson hangen hier. Er is verderop ook nog een museum waar we snel doorheen vliegen.

Vrijdag rijden we naar Ballstad, waar we geen bal aan vinden. Dat hadden we moeten weten. Gelukkig maakt de lunch op de terugweg in een gezellig bakkerijtje in Leknes een hoop goed. De volgende rit gaat langs Stamsund en hier is de natuur weer prachtig en zijn de dorpjes weer pittoresk, de bergen hoog en ruig en slaat de regen weer vrolijk op de voorruit.

Zaterdag rijden we naar Hov op het eiland Gimsøy. We willen de berg gaan beklimmen nu het nog droog is. De weg voert door een soort vallei en in de verte zien we Hov al als eenzame wachter aan de kust liggen met aan de voet een paar verdwaalde huisjes. Naast de berg ligt een golfbaan, waar je hartje zomer ook ’s nachts kunt golfen. Het wordt dan immers niet donker. We parkeren bij de golfclub en volgen het bordje ‘wandelpad’ richting de berg. We moeten al vrij snel op zoek naar een geschikt pad. Het is modderig en nat dus het is oppassen geblazen. Zodra het steiler wordt begint het pad als een watervalletje te fungeren. Op sommige plekken controleer ik of er wellicht ook vissen rondzwemmen zo diep is het. Als een escargot ga ik de berg op, om al na een derde van de tocht af te haken. De stappen zijn te groot en te steil en alles is glibberig van de regen van de afgelopen dagen. Ik hou het voor gezien. Martijn gaat nog verder. Terwijl ik heel voorzichtig mijn weg weer naar beneden zoek klautert hij letterlijk omhoog. Ik zie hem met handen en voeten naar boven gaan. Gauw kijk ik voor me, want ik krijg er de kriebels van. Na een kwartier kijk ik toch even of ik hem nog zie. Ja hoor hij is weer onderweg naar beneden. Heel fijn meneertje. We zijn nog niet bij de auto of het begint weer flink te regenen. Blij toe dat we niet hoog, maar wel droog zitten.

Vlakbij ons vakantiehuis is een waterval en het bleef de hele vakantie maar intrigeren hoe we daar naartoe konden lopen. We zagen immers geen pad. Tot Martijn zijn wandel app Viewranger raadpleegde en er toch een heel petieterig klein paadje richting de waterval slingerde. Die gingen we nog even gauw doen ondanks de regen. Ook hier was het pad weer zompig en nat. Dan maar over de mossen en struiken struinen. Sorry plantjes voor mijn ruwe bepoteling, maar ik wil graag droog overkomen. Fierljeppend met mijn wandelstokken (met dank aan Henriette) lukt het redelijk droog bij de waterval te komen. Aldaar konden we weer verder omhoogklauteren. Dat ging nog wel een stukje maar het werd weer ongelooflijk steil. Dus toen terug. Mijn stokken zorgden ervoor dat ik met mijn korte pootjes toch de diepe stappen naar beneden kon maken. Tot een van de stokken ineens als een bange schildpad die zijn kop intrekt, besloot zichzelf in te schuiven. Holy fuck dat is niet fijn. Ik dacht eerst dat de stok in een onzichtbare spleet was verdwenen, maar toen ik um nog net in balans weer optilde zag ik het lengteverschil. En ga dat dan maar eens fixen als je op de vierkante centimeter en onpeilbare diepte van zeker 3 meter staat. Gelukkig kwam Martijn weer to the rescue. In het riviertje werden even later de stokken mooi afgespoeld zodat ze weer schoon de koffer in kunnen. Op naar huis voor een heerlijk warm drankje. Deze laatste vakantiedag was nog niet eens zo slecht (vanwege het weer! Begrijp me niet verkeerd -;).