Vandaag wordt het 18 graden maar de zon laat zich moeilijk zien. We rijden naar Dunvegan Castle. Op de radio is een programma 'with irritating songs that became a hit' Wie verzint nou zoiets. Itsy bitsy teeny weeny dot bikini en nog meer van dat maffe spul. De radio programma's zijn zoiezo heel anders dan bij ons. Alsof je weer terug de tijd ingaat met ouderwetse muziek kennis quizen enzo. Komisch!

Dunvegan Castle ligt in een prachtige baai en wordt al meer dan 800 jaar bewoond door de chief van de Mc Cleod clan. Hiermee is het het langst bewoonde kasteel in Schotland. Binnen zien we mooie schilderijen, wapens en brieven uit de 18e eeuw. Een 'must see' dit kasteel met prachtige tuinen. Via stenen trappetjes kom je in de kelders die er nog uitzien zoals vroeger. Boven is het kasteel gemoderniseerd. Vanaf een kleine steiger bij het kasteel kun je een boottocht boeken van een half uur. Een grote engelsman (broer van Jeremy Clarkson?) vaart ons naar de kleine rotsen voor de kust van het kasteel waar zeehonden kolonies te vinden zijn. Wat een gaaf gezicht zijn deze wit bruin gespikkelde zeebewoners. Lui kijken ze ons aan en af en toe flapperen ze met hun vinnen. Grappig genoeg blijkt mijn memorystick in de camera vol te zijn tijdens de boottocht. Ach op deze manier hoef ik het moois in ieder geval niet via een schermpje te bekijken. De pups zijn nog helemaal creme wit en hebben van die schattige grote ronde ogen die je nieuwsgierig aanstaren.

's Middags stappen we weer in de auto. Het regent behoorlijk net nu we bij Neist point aankomen. Wat een spectaculaire kliffen en wat een eng pad naar de vuurtoren. Even snel een paar shotjes en dan snel wegwezen!

Onderweg stoppen we bij een heel klein cafeetje. We bestellen een lunch bestaande uit een salade van eetbare bloemen en planten uit de vallei met zelfgemaakte havermoutkoekjes, brood, uienchutney en lokale kaasjes.
Het bord is werkelijk een plaatje! Toch durf ik het viooltje niet op te eten....straks klink ik als een strijkkwartet.

De terugreis dwars over het eiland is weer een belevenis. In de verte zien we de pieken van nog besneeuwde bergen in blauwachtige tinten. Op de voorgrond glooien de okergele heuvels verlicht door enkele banen zonlicht. De wolken zijn 50 tinten grijs. Een prachtig schouwspel.
Het lijkt wel of we in een achtbaan zitten zo extreem gaat de smalle weg op en neer.

Morgen gaan we naar Inveraray. Het plan is om met de ferry van Armadale naar Mallaig te varen. Deze route wordt in de Capitool gids beschreven en zal zo'n beetje ons laatste avontuur zijn.

De vakantie zit er bijna op....