Het eten in het hotel was gisteravond niet slecht, maar ook niet geweldig. We moeten weer wennen aan het gebruik van zoveel room en kaas.

Het is misschien erg om te zeggen, maar de afgelopen twee jaar zijn onze smaakpapillen duidelijk verwend met steeds beter eten. Ik ben zelf steeds beter gaan koken met veel biologische producten en gezondere keuzes. We spoelen het vette eten weg met zoveel mogelijk water. Oh ja, de apfelstrudel hebben we gewoon opgegeten. Het is per slot van rekening vakantie.

Maandagochtend aan het ontbijt plannen we de dag. Het wordt niet al te warm en de zon zal zich maar deels laten zien vandaag dus een wandeling moet lukken. Eerst gaan we gelijk maar de Peio-2000 en Peio-3000 kabelbanen gebruiken. Deze waren twee jaar geleden nog niet open en daar baalden we toen stevig van. De eerste cabinelift is klein voor maximaal 4 personen. In Peio Fonti schijnt de zon, maar al snel glijden we door de eerste wolken als ons kleine metalen huisje in beweging komt. Op 2000 meter stappen we uit en hebben de smaak te pakken. We rennen gelijk naar de grote kabelbaan die tot 3000 meter hoogte gaat. Iemand noemde deze enorme cabines tijdens de wintersport heel luguber ’doodskisten’ en daar moest ik vandaag weer even aan denken. Ze kunnen wel 100 personen tegelijk vervoeren. Je kunt niet zitten in de cabine dus ga ik gelijk vooraan staan bij het raam. Als de lift in beweging komt en de eerste hindernissen neemt, besef ik ineens dat ik enorme hoogtevrees heb. Maar ja ik sta wel op de mooiste plek. De cabine gaat vlak langs de bergwand met scherpe grillige geel-granieten rotsen. De hoogte is echt duizelingwekkend. Ik kijk voor mijn gevoel honderden meters de diepte in. Af en toe wordt ons zicht belemmerd door flarden wolken om ons daarna weer een blik in de hemel te bieden als de mist openbreekt. Bij het bovenste bergstation ligt nog volop sneeuw. We stappen uit en lopen allemaal wat onwennig naar buiten bang om uit te glijden om vervolgens honderden meters lager in een kom te verdwijnen. Dat is natuurlijk overdreven want als je valt dan lig je gewoon met je kont in de slush puppy sneeuw, maar toch lijkt die rand best dichtbij. Sommigen wagen zich wel naar de rand, maar Martijn en ik zijn ons leven nog lang niet moe en genieten gewoon van het grillige landschap waar niets meer groeit en waar rotsen en sneeuw afsteken tegen de blauwe lucht.

Dan is het weer tijd om af te dalen. We drinken een warm bakkie bij het middelstation en vanwege de vele bewolking besluiten we naar beneden te gaan. Er is een mooie wandeling vanuit Peio Paese naar Lago Covel. We rijden naar het bergdorp op 1584 meter en lopen dan via het dorpsplein zo de natuur in. We stijgen non stop en naar later blijkt in totaal 480 meter met links van ons in de diepte Cogolo en Peio Fonti. We lopen een klein stukje door het bos om uiteindelijk bij het kleine meertje Covel te belanden. De alpenweiden zijn bezaaid met bloemen en ook al schijnt de zon maar af en toe toch is deze wandeling fantastisch. De enorme waterval is al vanuit de verte te zien en bij de Dairy farm komt ineens een geitenherder met wel 100 geiten voorbij wandelen. Wat een gezelligheid. De wandeling van 7 km is goed te doen al is het dalen wel belastend voor je knieën. Ik zie een meisje voor mij de weg zigzaggend afdalen. Nou ja wat een goed idee! Met skiën heel normaal om zo af te dalen, maar met de benenwagen kan dat natuurlijk ook prima. Je loopt wat meer meters, maar je knieën zijn je dankbaar. Ook wordt er wel wat raar naar je gekeken. Maar dat kan ook komen door mijn warrige haar.

Om 4 uur duiken we samen de sauna in want de spieren kunnen wel wat ontspanning gebruiken.

Het was een topdag!