Het is drie uur ’s nachts en ik ben klaar wakker. Een penetrante brandlucht dringt mijn neus binnen. We zitten helemaal bovenin het hotel op 4 hoog dus mijn vluchtinstinct treedt onmiddellijk in werking. Eerst maar even op onderzoek uit. Klik, licht aan en Martijn wakker. Gauw mijn brilletje op. Buiten is niets te zien. We hebben twee balkons maar er is geen brand te bekennen. Martijn is ogenschijnlijk rustig en verklaart dat er geen gevaar is omdat er rookmelders in het hotel hangen. Zouden ze wel getest zijn vraag ik me af, het blijven natuurlijk Italianen. Na wat gedrentel en voor me uit gestaard te hebben besluit ik maar weer te gaan slapen. Dan word ik wederom wakker en ga rechtop zitten. Mijn linkerarm hangt als een slappe worst vanaf mijn schouder naar beneden. Nee he. Helemaal doof, geen gevoel meer in. Rustig blijven en kneden tot die vreemde homp vlees weer onderdeel uitmaakt van mijn eigen lijf. Zucht….wat een nacht.

Het is half 3 ’s middags en ik zit op een ligbedje en kijk uit over een onvoorstelbaar mooi panoramisch landschap. Ik hoor het beekje kabbelen en zie de wolken steeds groter worden boven mijn hoofd. Vanmorgen zijn we vroeg vertrokken omdat het zou gaan regenen in de loop van de dag. Ondanks de slechte nacht lopen we toch vlot 7 km met wederom een hoogteverschil van 400 meter totaal. Er is geen mens te bekennen op een paar mountainbikers na. De dairy farm hoog in de bergen is verlaten. Een kwartier later als we weer afdalen naar de rivier horen we luid geklingel van bellen. Dan zien we de herder staan met zijn hond. Vlak achter hem grazen een plukje koeien en geiten. We maken wat foto’s en we roepen iets van ‘La bella et vita’…. mijn weinige italiaans dankzij een oorlogsfilm. Hij knikt minzaam en we vervolgen onze weg.

Als we terug bij de auto zijn besluiten we de kunstmatig aangelegde meertjes bij Vermiglio te bekijken. Het is een klein stukje rijden naar dit grappige park met uitzicht op de wit besneeuwde bergtoppen. Bij het skicentrum drinken we een bakje thee en een bakje pleur en lopen langs de meertjes. Dan zijn onze benen wel klaar met al dat gewandel. En nu zit ik dus hier bij het hotel met mijn laptopje en besef hoe goed we het hebben.