De benen willen rust. En dat krijgen ze vandaag….denken we. Het hotel biedt een gratis excursie pakket aan waar je je voor in kunt schrijven en vandaag doen we een keer mee. We stappen in het busje van het hotel dat ons naar de plaats van bestemming brengt. Eerst een stukje rijden en dan met twee gondels naar ruim 2000 meter hoogte. De groep bestaat uit louter italianen die druk om ons heen kwetteren. Best gezellig voor een keer. Een enkeling spreekt engels en tijdens de tocht naar boven kletsen we wat over vakantiebestemmingen. Met sommigen is het het bekende handen en voeten werk en ik probeer wat Franse en Spaanse woorden te veritaliaansen. Dat lukt soms, maar meestal niet. Het is wederom een zonnige dag met temperaturen richting de 30 graden. Dat betekent vrij zicht rondom. Een tikje heiig maar wat een onbeschrijflijk mooi beeld als we met de gondel steeds hoger komen. Een panorama van 360 graden met die typische grillige bergtoppen van de Dolomieten. De Brenta, Cevedale, Madonna di Campiglio… we worden er stil van. Als ik het goed begrepen heb was er ooit een zee waar nu deze grillige pieken verrijzen. Dat verklaart het bijzondere gesteente. De refugio, Orso Bruno (bruine beer) is vanaf het eindstation alleen per voet te bereiken dus klimmen we nog een half uur naar boven. Elke halve meter stoppend om te fotograferen en te filmen. Wat een schoonheid! Op de top is het uitzicht nog spectaculairder. Helaas moeten we na niet al te lange tijd weer afdalen want de liften pauzeren hier tussen half 1 en 2 en vanmiddag moeten we natuurlijk weer op tijd terug zijn voor het grote raftng avontuur van Martijn. Ik heb ooit al eens geraft in de verenigde staten of Canada….ik weet het niet eens meer. Ik weet wel dat het super gaaf was om te doen. Martijn mag zelf verslag doen van zijn duik in de rivier de Noce.

Ik heb vanmiddag even in de tuin gezeten maar de zon is zo fel dat ik de factor 50 zonnebrandcrème die ik op heb niet eens vertrouw. De man van de apotheek heeft ons deze, niet letterlijk gelukkig, aangesmeerd. Hij hield van de week een enorm lang verhaal met een hele slome nasale stem waar geen eind aan kwam. Ik denk dat hij wel 10 minuten heeft gepraat over die ene fles. Hij wilde ons drie flessen aansmeren, maar wij wilden gewoon d’r in en d’r uut en op pad. Hij wees ons op de gevaren en dat 1 fles toch echt niet genoeg was want we moesten om de twee uur smeren. Nou dat wilde ik zeker ‘um smeren’. “Jamaar je kunt zoveel korting krijgen” bleef hij maar doorzagen. Man als je nog langer doorlult is de zon onder en hebben we überhaupt geen zonnebrandcrème meer nodig. Toch maar met de botte bijl het gesprek afgekapt. Hij vroeg er zelf om.

Na een uurtje relaxen is het weer tijd voor wat actie dus wandelschoenen aan en de berg af het dorp in. Nog even in die typische toeristen shops gekeken. Zal ik wat truttig Zuid Tiroler houtsnijwerk meenemen voor mijn ouders? Of zo’n leuk geborduurd kleedje voor op tafel. Grijns, nee dat doe ik ze maar niet aan. Gelukkig is er ook nog een plaatselijke Henri Bloem waar ik twee flessen wijn score uit de Trentino regio. Mijn portemonnaie lichter, maar mijn rugtas behoorlijk zwaarder ploeter ik de berg weer op. Jammer Martijn is er nog niet. Ik ben zo benieuwd naar zijn verhaal. Jullie vast ook….nou hier komt ie dan:

Mijn verhalen zijn nooit spannend. Maar het raften was erg leuk! Het was de familie vriendelijke versie van tien kilometer, maar daarom misschien maar iets minder spectaculair. En lekker veel water in de rivier. En ook nog erg lekker weer om dit te doen! Drie kilometer lang was het nog een beetje spelevaren en daarna werd het lekker ruig. Ik dacht altijd dat een wetsuit je droog zou houden, mooi niet dus! En een bergrivier is koud… De gids / kapitein was enthousiast en elke 3 minuten waren we aan het ‘celebraten !!’ dat we weer een golfje overleefd hadden.

Al met al een aanrader voor een ieder die de kans een keer krijgt.