Terwijl de vogels nog amper de zandkorrels uit de ogen fladderen zijn wij al op pad. We rijden opnieuw de Hochalpenstrasse op omdat het vandaag kraakhelder weer is. Dat wat we gisteren niet hebben kunnen zien door de laaghangende wolken laat zich nu in volle glorie zien. De alpen rekken zich uit links en rechts van ons. Je kunt je niet anders dan nietig voelen in dit immense berglandschap dat al sinds mensenheugenis zo gevormd is. De witte kragen van de versgevallen sneeuw steken prachtig af tegen de donkerblauwe hemel. Er zijn 34 haarspeldbochten die Martijn met onze kleine Mito zonder moeite een voor een aftikt. Hij rijdt zalig rustig om ongestoord te kunnen genieten van het natuurgeweld. De hoogste bergtop, de Piz Buin is vanaf de Bielerhöhe goed te zien. Meer dan 3,3 km steekt deze gigant de lucht in. We slingeren het dal in richting Galtür waar koeien en paarden grazen op onmogelijke plekken. Het lijken wel klimgeiten. Bij de Kopfsee maken we een heerlijke wandeling. Overal is de lupine te zien, maar deze prachtige bloemen zijn door de hevige sneeuw en regenval gebogen als oude vrouwtjes. Een enkele bloem staat nog fier overeind en deze dienen als kleurrijke voorgrond tegen het turquoise blauwe stuwmeer en geven de foto’s wat extra diepte.

Het pad slingert langs het meer tussen heerlijk zoet ruikende naaldbomen door. De stenen en takken zijn aangekleed met zacht groen mos. Overal stromen watertjes en groeien varens. Het doet denken aan Lord of the Rings. Vissers staan hier en daar hun hengels uit te zwaaien. Het laatste stuk voert over de stuwdam. Een behoorlijk lange wandeling over een smal pad met links het diepe dal met de bergtoppen in de verte en rechts de Kopfsee. Als we aan de overkant zijn kunnen we pas zien hoe hoog deze stuwwand nou eigenlijk is. Als ik dat had geweten had ik het waarschijnlijk nooit durven oversteken. Vanaf een hotel in de directe omgeving hebben we een adembenemend mooi uitzicht over de omgeving en het meer. We drinken een warm bakkie thee en koffie en prijzen onszelf gelukkig.

Dit is toch wel een waardig afscheid van een bijzonder mooie reis die we iedereen kunnen aanbevelen. Terug in Gaschurn gaan we voor de laatste maal naar het hoogste bergstation om afscheid te nemen van de bergen. Je hoeft echt niet ver te reizen voor zoveel natuurschoon. Slechts 825 km en je bent letterlijk in de hemel.