Zondag komt de zon nog niet echt door maar de temperatuur loopt al vrij vlot flink op. Martijn is al om 08.00 uur op de fiets gesprongen om broodjes, vuilniszakken en wc-papier te halen in het dorp 3 km verderop.

De ochtend besteden we in onze luie ligstoelen voor de camper. Met één oog op de e-reader en met het andere oog op de motorrijders die hun kampeerspullen opvouwen tot minuscule pakketjes. Dat is pas pielen op de vierkante centimeter!

Pas na de lunch die bestond uit druiven, dadels met kaas en soep pakken we om half 2 de mountainbikes om een stuk te gaan fietsen. Het reisdoel is Cochem maar dat ligt zo’n 20 km verderop. Ik verwacht niet dat ik die afstand haal omdat ik nauwelijks fiets en straks ook nog terug moet, maar in het grootste verzet vlieg ik over het asfalt langs de Moezel.

Geen stoplichten of ander oponthoud dus de snelheid blijft er lekker in. We rijden door het wijngebied en passeren grappige dorpjes met karaktervolle huizen. Martijn grapt dat ik op Mark lijk die ook in een enorm zwaar verzet fietst. Ik denk dat het vergelijk daar wel volledig ophoudt, want ik piep na 10 km al over zadelpijn. Na ruim een uur zijn we al in Cochem. Dat ging als een speer. Even een krentenbolletje verorberen en dan door naar het centrum.

Het is een ontzettend toeristisch stadje, maar wel grappig. Tijd om lekker te shoppen voor een mooie tas, want ik heb er laatst weer een paar weggedaan. De lege plekken aan de kapstok moeten dringend opgevuld worden. Mijn oog valt zoals altijd weer op een tas van 200 euro. Dan maar een terrasje pakken want dat wordt te gortig.

We delen een salade met gegrilde kip en vinden dat we goed bezig zijn. Tot we even later langs een ijssalon lopen waar ze grote ijscoupes verkopen. Ik kijk Martijn smekend aan, maar hij is onverbiddelijk. We gaan naar binnen! Ik zucht als ik even later achter een grote ijscoupe zit. Al dat fietsen en salades eten weer voor niets. Maar 1 blik op Martijn en ik geniet van zijn blije gezicht. Life is good!