Het is al 10 minuten doodstil in de stoeltjeslift, 4 paar vrolijk gekleurde ski’s wijzen naar voren. De lucht hangt vol minuscule ijskristalletjes alsof er goudstof naar beneden dwarrelt. Allemaal zijn we bevangen door de schoonheid van het ongerepte berglandschap. Een magnifiek uitzicht tot zover het oog reikt. En de stilte is zalig, want straks als we voorbij die kam zijn en op 3100 meter uitstappen weten we al dat de wind de sneeuw over de piste jaagt zo vol in ons gezicht. Maar we hebben het ervoor over, want ‘de 7’ is een lekkere lange blauwe piste met zalige sneeuw en een warme zon die ons volgt tot we beneden zijn. Die eerste 100 meter door de jagende sneeuw geeft het gelijk een avontuurlijk tintje. Ik begin aan de afdaling, maak korte bochten en ga zo diep mogelijk door de knieën. Ik hoor dat er iemand vlak achter mij skiet. ‘En dan nu snijden’ hoor ik achter mij. En mijn voeten drukken als vanzelf de ski’s in de sneeuw. Dit gaat een stuk makkelijker. Dat snijdt wel sneeuw! Dank je wel Johan voor de handige tip. Je vergeet blijkbaar toch aardig wat techniek als je zo lang niet meer op wintersport bent geweest.

Even later zie ik Johan mij voorbijgaan richting de sleeplift die hem naar een steile zwarte piste gaat brengen. Waar hij tot zijn grote spijt onhandig in zijn eentje aan de beugel moet hangen, omdat verder niemand die piste lijkt te willen nemen. Lijkt mij logisch. Echter onder het genot van een drankje vertelt hij dat het gedoe met de sleeplift zeker de moeite waard was, omdat de piste nog bijna ongerept was en de afdaling daardoor fantastisch lekker ging. Ik sla even over. Ondertussen maakt Martijn ook kleine sprongen. Niet letterlijk hoor. Nee zover is hij nog niet, maar hij heeft er wel steeds meer lol in. Er zijn ook geen al te enge stukken hier op de Stubaier gletsjer.

Op maandag fietst Marlies gewoon even 1000 hoogtemeters met haar mountainbike in haar eentje omhoog. Een afstand van 20 km met op het laatst stukken van 15% stijging. Wat is dit voor een superwoman? We spreken rond het middaguur af om gezamenlijk de lunch te nuttigen. Martijn en ik nemen dan ook gelijk afscheid van de piste. De schenen en enkels zijn weer aardig gebutst en beurs na drie heerlijke dagen op de lange latten.

Aan het eind van de middag schijnt de zon nog heerlijk op ons balkon en met onze boeken van Lars Kepler zijn we helemaal in ons element. We eten om en om buiten de deur of thuis. Zaterdag was het tijd voor een groentelasagne met spinazie, courget, champignons, tomaat, pastinaak, mozzarella en kaas. En zondag eten we in de Jagdhütte gewoon ree. ;-)

Maandag flanst Marlies weer een zalige pasta in elkaar met zalm, venkel, witte wijn, room, dille en rucola. Martijn en ik hebben besloten bij Marlies in te trekken na de vakantie. Ze kookt gewoon te lekker.

Dinsdag zwaaien we Johan uit en rijden we dieper het dal in naar de Grawa wasserfalle. Een kleine wandeling brengt ons bij een mooie waterval. Helaas zijn alle routes in die omgeving gesperrt vanwege de sneeuw. Ook is het er behoorlijk koud op 1400 meter. We besluiten een stukje terug te rijden voor een bak koffie. Al lopend komen we langs drie eetgelegenheden die allemaal gesloten blijken te zijn. We zitten natuurlijk precies tussen alle seizoenen in. Wel zien we ‘gewoon’ een ree door het veld huppelen. Krokusjes piepen uit de grond maar de zon lijkt zich te verstoppen. We waaien inmiddels zowat weg dus rijden uiteindelijk terug naar Neustift voor een heerlijk stuk gebak en koffie in de plaatselijke conditorei. Nu moeten we al die calorieën wel weer zien te lösen. Gelukkig vinden we een erg leuke route door het bos met zo’n 250 hoogtemeters. Ook schijnt het zonnetje hier weer vrolijk op de bemoste hellingen. Op een bankje eten we onze zelfgesmeerde broodjes met Bärlauchschinken en speck. We kunnen hier vandaan prachtig de vallei in kijken. Na 9,5 km zijn we weer terug in het dorp en mogen we de benen eindelijk strekken. Het is weer tijd voor een paar bladzijden in de boeken van Lars Kepler.