Het is zondagavond als ik eindelijk de tijd vind om onze belevenissen aan mijn Macbook toe te vertrouwen.

Een heerlijk ouderwetse relaxstoel ondersteunt mijn vermoeide lijf en een onwaarschijnlijk mooi uitzicht streelt mijn ogen als ik opkijk van mijn beeldscherm en in de verte staar naar de piek van Wales’ hoogste berg mount Snowdon.

Morgen gaan we een poging wagen om deze berg te beklimmen, maar we hebben afgesproken dat we niet gaan voor de makkelijkste route, die tegelijk ook het minst mooi is, maar dat we het ‘Watkin path’ nemen. Deze route is veel afwisselender. Het eind schijnt nogal challenging te zijn dus het behalen van de top is voor ons geen missie. Onze missie morgen is genieten van het heerlijke landschap.

Ik wil nog even terugblikken op onze eerste dagen. Vrijdag vertrekken we pas om 10.00 uur ’s ochtends naar Hoek van Holland om als een van de eersten aan boord van de Stena Line Brittanica te gaan. We vinden een eerste klas plek aan het raam aan de voorkant van het schip. De ramen zijn groot en zowaar gewassen. Dat is niet altijd zo, maar we hebben geluk. Naast ons komt een ouwe biker zitten die driftig met zijn armen zwaait naar een andere biker. ‘Come sit over here’. Hij kent zijn naam niet, zal later blijken, maar ze raken al snel in gesprek en wij volgen de verhalen van deze Britse burgers om zo al een beetje in de mood te komen. Want 6,5 uur jezelf vermaken is best lang. Als ik even de benen heb gestrekt en terugkom zie ik Martijn bij deze mannen aan tafel zitten. De oude biker tekent een kaart van Snowdonia en verklaart dat hij tot vorig jaar decennialang een huis bezat in het piepkleine plaatsje dat wij gaan bezoeken, Beddgelert. What are the odds. Hij vertelt wat leuke uitstapjes zijn en wat we vooral niet moeten doen. De tijd gaat zo best snel en voor we het weten meren we aan in Harwich. Het is 4 minuten rijden naar de pub, waar we zullen overnachten. De jukebox braakt met windkracht 10 harde rockmuziek uit. Hopelijk geldt nog steeds dat de pubs hier vroeg dicht gaan zodat wij in de slaapkamer direct boven de pub nog een beetje nachtrust krijgen. We worden niet teleurgesteld. Voor 50 pond hebben we een prima kamer zonder sanitair. In de gang verderop is een badkamertje maar dat ziet er gelukkig schoon en verzorgd uit.

Zaterdag staat in het teken van vele kilometers Engeland doorkruisen tot we het prachtige bergachtige Wales binnenrijden. De weg naar onze cabin is van grijs gravel. Na veel gehobbel en gebobbel arriveren we te midden van ongerepte natuur. We worden verwelkomd door Greame. Een zwaarlijvige man leunend op een stok met even zware ademhalingsproblemen. Hij blijkt erg vriendelijk en een goed fotograaf. Zijn galerie staat vol prachtige foto’s.

Het huisje waar we de komende week gaan verblijven is helemaal van hout en van alle gemakken voorzien. Grote ramen bieden uitzicht op de bergen rondom, waaronder dus mount Snowdon.

’s Avonds zien we konijnen en muisjes rondlopen in het gras voor onze cabin. Zwaluwen vliegen af en aan naar de nesten onder de dakrand van ons huis.

We installeren ons en maken een rondwandeling van een uur in de directe omgeving. Dichte donkere naaldbossen en drassige grasvelden vol bloemen wisselen elkaar af langs een snelstromende rivier en onbewaakte spoorwegovergangen met in de verte het gefluit van de naderende stoomtrein. Er zijn voldoende smalle en bredere voetpaden door dit prachtige natuurgebied met de naam Beddgelert forest. In de keuken bereiden we samen een heerlijke pasta met verse spinazie en verdwijnen daarna al snel met onze leesboekjes in de slaapkamer.

Als we zondag wakker worden regent het en zijn de bergen volledig bedekt door dichte mist. Ik draai me nog een paar keer om tot ik lekker uitgeslapen ben.

We combineren vandaag het boodschappen doen in Portsmadog (de enige grote supermarkt lig op 30 minuten rijden van onze cabin) met een prachtige rondwandeling om Porthdillaen peninsula bij Morfa Nerys. Het weer wordt steeds iets beter en als we eindigen in een klein cafeetje zitten we zelfs in het zonnetje aan een koffie en een appel-rabarber sap een dikke vette scone met cream en jam. Engelser kan het niet…o ja toch wel, met thee.

De wandeling voert ons over het strand dat omarmt wordt door hoge groene kliffen. Er staan hier en daar kleine huisjes langs de route. In het laatste stukje rondom de landtong worden we aangekeken door twee zeebewoners. De grijze zeehonden kijken ons verwonderd aan. Je ziet ze denken, ‘wij hebben jullie golfballetje niet gezien hoor’. Het laatste stuk van de route voert ons namelijk dwars over een golfbaan langs steile kliffen en goudgele stranden. Deze dag is alvast weer geslaagd!