Ken je die mop van die twee die mount Snowdon zouden beklimmen. Inderdaad ze gingen niet. Vannacht spookten allemaal enge beelden door mijn hoofd. En zoals het een onzeker en voorzichtig mens betaamt ging ik YouTube filmpjes bekijken, alwaar mijn vrees werd bevestigd. Wandelingen over bergkammen met links en rechts diepe ravijnen. Rollende stenen op schuine berghellingen. Liever niet al zou je dat niet verwachten met een berg in mijn naam. Doe mij maar een rondje Beddgelert. Gelukkig is Martijn de beroerdste niet dus hij zoekt voor ons een easy walk uit. Zo easy dat we besluiten om met de fiets naar Beddgelert te rijden. Een prachtig smal pad dwars door het bos langs watervallen en door weiden terwijl links en rechts van ons de bergpieken van Snowdonia oprijzen. De heide staat prachtig in bloei. Mooie lupine kleurt paars op de groene flanken. Overal schieten kleine vogeltjes voor ons uit terwijl we flink knijpend in de remmen naar beneden suizen het dorp in. We parkeren onze fietsen bij een bruggetje midden in het kleine centrum. Ik denk maar even niet aan de weg terug met de fiets, almaar omhoog.

Het eerste stuk van de wandeling is behoorlijk saai en ik krijg bijna spijt. Maar dan begint het geklim en geklauter langs de rivier tot we de bocht om gaan en steeds hoger en hoger de bergen in trekken. Mijn hartslag gaat behoorlijk omhoog. Als we omkijken zien we het landschap zich ontvouwen tot aan de zee. De zon is behoorlijk warm en we pellen ons uit meerdere lagen kleding. We komen onderweg steeds dezelfde mensen tegen. Eenmaal boven aan de top van de berg kletsen we gezellig met een oudere man en vermoedelijk zijn zoon. Ze vinden dat we een wijs besluit hebben genomen om deze wandeling te pakken in plaats van mount Snowdon. “You got all the best of Wales here anyway” zegt de spitting image van Michael Caine. Het is dan ook weer wonderschoon. Niet de hoge besneeuwde pieken van Oostenrijk of Italië, maar toch zijn we ervan onder de indruk.

Als we een stukje doorlopen zit een ouder echtpaar te picknicken op de top van de berg. Ook met deze mensen hebben we een gezellig gesprek. We hadden al zitten klagen vanmorgen dat we zo weinig Engelsen spreken omdat we steeds aan het wandelen zijn of in onze cabin eten, maar vandaag maken we dat geheel goed. Grappig genoeg zei de dame van dit stel dat Mount Snowdon toch zeker de moeite waard was geweest. Jammer dan.

De afdaling is niet al te zwaar en we hebben mooi zicht op het meer. Halverwege horen we een koe enorm loeien. Dan zien we een groepje koeien en kalveren naar het meer banjeren. De koe in charge brult iedereen verschrikt van het voetpad. Het is een grappig gezicht.

Onderaan de berg bij het meer komen we ‘Michael Caine’ weer tegen. We eten onze lunch uit onze rugzakken op een stenen muurtje. En na deze korte break lopen we gezellig met vader en zoon op. Uiteraard zijn ze benieuwd naar onze mening over de Brexit dus voor we het weten zijn we al kletsend na een rondwandeling van 4,5 uur weer in het dorp beland.

We drinken een koffie en een smoothie in het plaatselijke café en dan is het tijd om naar ‘huis’ te gaan.

Ik zal niet al te lang uitweiden over mijn gênante fietstocht naar de cabin. In het kort: mijn voeten hebben meer grond dan pedalen gevoeld en mijn tong sleepte de hele weg over de grond.

Mijn iPhone teller geeft vandaag 13 km wandelen aan met 66 verdiepingen. Ik blijf nog even in de luie stoel zitten…..

Martijn zet jij thee?

Voor de derde dag op rij koken we trouwens ons eigen potje. Vandaag ondanks de vermoeide voeten toch even een half uur in de keuken voor een chili con carne met heel veel groenten en een restantje Italiaans brood om mee te soppen. Lekker!