Terwijl ik dit schrijf hangen om mij heen aan stoelen, gordijnrails en andere haken onze jassen, truien, broeken, rugzakken en softshells te drogen. De schoenen staan voor ons elektrische kacheltje alsof het Sinterklaastijd is. Onze haren…ja die hangen ook…slierterig om ons hoofd.

Het was dus nat vandaag. Niet gewoon nat, maar de overtreffende trap van nat.

Vanmorgen om een uur of half 10 reden we naar Anglesey Island voor een mooie wandeling door Newbourough Forest en Llanddwyn Island. Het zou ’s middags opklaren, maar goed dat beloofden ze gisteren ook en toen bleef het ook gestaag miezeren. Onderweg doen we nog even wat inkopen bij een grote Tesco supermarkt voor de lunch en dan door. We betalen 4 pond voor het national park en parkeren vlakbij Llanddwyn Island. Het regent nog steeds dus we pakken onze ereaders en lezen nog even nu onze auto nog lekker warm is van binnen. Dan bedenk ik me dat we een eiland op gaan lopen en ik had iets vernomen over getijden. Dus ik check nog even hoe het daar mee staat. Om 15.00 uur is het ‘high tide’ volgens de website en het eiland is dan mogelijk niet bereikbaar. Het is inmiddels 12.00 uur dus we besluiten ondanks de regen toch maar te vertrekken. Softshells aan, regenjas eroverheen en hopen dat onze wandelbroeken enigszins waterdicht zijn. Het eerste stuk gaat over de weg door het bos. Het doet een beetje aan als de Veluwe. Mooi hoor daar niet van, maar we zijn nog niet onder de indruk. Dan doemt de zee op. Rustig als een meer ondanks de harde wind. Ook zien we het schiereilandje Llanddwyn voor ons.

We lopen over het strand tot aan het eiland en zien aan de andere kant van het schiereiland een woest kolkende zee met grote schuimkoppen. We snappen nu hoe het eiland afgesloten kan worden van het vasteland, want van twee kanten komt het water opzetten bij vloed. Het zal vast zo’n vaart niet lopen dus we klimmen gelijk de eerste duin op en komen pal in de wind op een smal paadje terecht. Links de woeste zee en voor ons de grillige kust van het smalle eilandje in zee. We lopen over de toppen van de zandduinen. De regen slaat hard in onze bakkussen en de grashalmen buigen zo ver door tot ze bijna plat liggen. Binnen no time zijn we drijfnat, maar het is hier zo fantastisch mooi dat het ons niets kan schelen. Echt kicken zo’n woeste zee. We proberen foto’s te nemen en te filmen, maar dat mislukt natuurlijk jammerlijk. Met mooi weer is het een prachtig stuk natuur, maar met slecht weer is het een avontuur. Overal ruige rotsen afgewisseld door goudgele strandjes en dat allemaal op in feite een klein stukje schiereiland. Op het uiterste puntje staan een ruïne, een vuurtoren en een paar kleine huisjes omgetoverd tot museum. We blijven niet lang hangen, want het is best koud als je tot op het bot nat bent. Bovendien is het maar de vraag hoe snel het vloed wordt. Eenmaal terug blijkt de zee ons nog lang niet ingesloten te hebben (piet paniek) en kunnen we rustig terugkeren naar onze warme auto. We zijn in een uurtje weer thuis.

Tussen de druppende jassen bereiden we rustig onze maaltijd. We eten spaghetti met heel veel groente. Buiten klettert de regen tegen het raam, maar wij smullen behaaglijk van ons heerlijke homemade dinner nippend aan een glas lokaal gebrouwen cider cymru met uitzicht op nog steeds dat prachtige landschap van Wales. Bitter sweet, want morgen rijden we weer verder naar het Lake District. Leuk dat jullie nog steeds met veel plezier meegenieten van onze vakantie. Tot snel!