Wat een heerlijk bed, ik draai me nog even om.Als ik na een regendouche weer fris en fruitig de trap af wandel zie ik dat Martijn de tafel gezellig heeft gedekt. Ik kan zo aanschuiven.We hebben nog geen haast om te vertrekken. Na het ontbijt gaan we nog even rustig lezen in de luie zitbank met een kopje koffie en thee.

Pas tegen half 12 gaan we op pad. Vanuit onze cottage kunnen we na een korte wandeling zo de bloemenweiden inlopen. Het gaat gestaag omhoog tot we door een mooi bos wandelen. Als we in de buurt van het meer komen roep ik ‘Pas op! ‘Hoezo?’ hoor ik droog naast me terwijl voor ons de weg bijna niet meer te zien is van de schapendrollen. En dan uiteindelijk krijgen we zicht op Tarn Hows, een prachtig idyllisch meer met waterlelies. Vanaf een hoge rots hebben we een fantastisch uitzicht op de omliggende ‘bergen’. Een groepje oudere jongeren heeft er een picknick. Een van de dames vraagt hoeveel mijl we lopen. Ik vergis me en roep 13 dus ze schrikt zich rot. Martijn legt uit dat dat in kilometers is. Nou zij wandelen in miles en maar kleine stukjes, want ze doen alles altijd zingend legt ze uit en grijnst er breeduit bij. Ze biedt aan om een foto van ons te maken. Al balancerend op de rots hoop ik dat mijn mobieltje niet uit haar handen glijdt, maar het gaat goed.

Helaas is het vrij druk rond het meer dus we duiken het gebied erachter in. Martijn heeft een leuke route op de kaart gevonden die alleen via een houten opstapje in het hek te bereiken is. We zakken zowat tot onze enkels in de modder en overal liggen verse koeien vlaaien. Het pad is ook nauwelijks zichtbaar. Ik heb gelijk visioenen van een woeste stier die op ons af komt stormen en wil al weer teruggaan, maar ik geef mezelf toch maar een denkbeeldige schop onder de kont. Geen bull te zien, maar wel een stukje ongerepte natuur met weidse uitzichten tot aan Lake Windermere.

Het is vandaag bewolkt, maar af en toe piept de zon er heel even door voor een prachtig schouwspel van schaduw en licht op de bergen om ons heen.We zijn nu zo’n 6 km onderweg en het is af en toe flink klimmen. ‘Tijd om terug te gaan Gandalf the grey’, zegt Martijn. Ik weet niet of dit op mijn stok slaat of op mijn grijze haren.We zijn 12 km en 5 uur verder als we de sleutel in het slot steken van onze cosy cottage. Op het bankje in de tuin nippen we van een bakje thee terwijl onze blote voeten zich laven aan het zonnetje.

'S Avonds fietsen we naar Coniston voor een maaltje in de pub. Worst gemaakt van wild in een Yorkshire pudding met aardappelpuree en jus voor Martijn en ik ga voor de magere variant van kabeljauw met salade en gebakken aardappeltjes. De sticky toffee pudding en een kaasplankje zijn samen een mooi afsluiter van een heerlijke dag in het Lake District.