Het water smaakt hier naar het Sportfondsenbad, maar als je het gekookt hebt is de ergste geur en smaak er wel af. We vullen onze waterflessen daarom met gekookt water en hopen dat onze zwemprestaties daardoor vanzelf verbeteren.

Halverwege de ochtend rijden we naar Hawkshead. Dit typisch engelse dorp was het geboortedorp van Beatrice Potter of ze heeft hier gewoond of zo ik weet het eigenlijk niet. Er staat een galerie met haar naam erop en er wordt in het hele dorp van alles verkocht van haar creatie Peter rabbit. Ik moet eerlijk bekennen ik heb iets meer met die andere Engelse ‘Potter’. Het dorp is tevens ons startpunt van een rondwandeling door het bos naar Latterbarrow.

Het eerste stuk gaat gestaag omhoog voor zo’n 4 km, waarbij het pad tevens diens doet als afwatering. Gelukkig zijn onze schoenen redelijk waterdicht. Links van ons is een nieuw kerstbomen bos gepland en rechts is het bos gevuld met gigantische sparren begroeid met mos. Op een t-splitsing komen we voor het eerst andere mensen tegen, waarmee we een gezellig praatje hebben. Ze waren bijna de verkeerde kant op gelopen dus onze ontmoeting kwam hun ook goed uit. Een offline kaart op je iPhone hebben is geen overbodige luxe blijkt wel, want zij hadden een A4tje met wat summiere tekst en een heel onduidelijk getekende route.Het pad wordt steeds ruiger en begroeider en ik ben blij met mijn wandelstok. Terwijl ik geconcentreerd het pad afdaal duikt er voor mij een man op..... ‘Livingstone, I presume?’ zegt ie heel droog en ik schiet in de lach. Ook dit Engelse stel is blij dat er toch nog wat mensen rondwandelen. ‘Watch out for the snake down there’ zegt de grapjas, als we weer onze weg vervolgen.Weldra komen we op het hoogste punt van onze wandeling op ca. 240 meter hoogte en krijgen een prachtig panorama te zien van de bergen rondom ons. Lake Windermere strekt zich uit als een zilveren spiegel in het landschap. De lucht ziet er dreigend uit, maar het blijft gelukkig de hele dag droog. Prima weer om te wandelen, want het is warm zat met al dat geklim. We gaan nu echter een stuk dalen en niet zo zuinig ook. De heenweg was een gestage klim van een aantal kilometers, maar de afdaling gaat vrij snel over een ongelooflijk steil graspad. We doen het voetje voor voetje want je wilt hier niet op je kont naar beneden.Het laatste stuk van de route voert zo het dorp in langs mooie cottages en bloemige weiden met grazende schapen. ‘The hills are alive with the sound of music’ zing ik uit volle borst. Ik ga me toch maar bij dat groepje van een paar dagen geleden aanmelden.

In Hawkshead vinden we een prachtige tearoom waar we buiten op het terras genieten van scones met clotted cream, aardbeienjam en een potje earl grey tea.Na een kleine wandeling door het schattige dorpje met vakwerkhuizen zijn we het struikelen over al die toeristen zat en besluiten terug te gaan naar onze auto.Als het goed is is onze kentekenplaat met camera’s geregistreerd en kun je betalen door je kenteken in te voeren in de parkeerautomaat. Ons kenteken wordt echter niet herkend. Of het komt doordat we een buitenlands kenteken hebben, of optie nummer twee omdat Martijn per abuis de parkeerplaats opreed via de rechterbaan ipv de linker. We gokken er maar op dat we straks het land uit mogen zonder betaald te hebben.

’s Avonds eten we bij Steam bistro, volgens tripadvisor het beste restaurant van de omgeving. Nog voor we er gegeten hebben reserveren we vast voor aankomende vrijdag met de opmerking: ‘that we might cancel the reservation if they don’t deliver.’ Maar gelukkig is het eten fantastisch. Sizzles eat your heart out. Het vlees is zo ongelooflijk mals en sappig en de kruiden zijn gewoon zalig. Wat boffen wij dat we vrijdag weer mogen. Vooral als we zien hoeveel mensen binnen wandelen zonder reservering en teleurgesteld worden.Ze hebben het ‘bring your own bottle’ principe omdat ze geen dranklicentie hebben. Dit is hier vrij gewoon. Wij slobberen daarom samen een complete Chileense Riesling uit de supermarkt naar binnen en stappen een tikje teut weer op onze fiets naar ‘huis’.