Het is jullie vast wel opgevallen dat het weer tijdens onze vakantie niet steevast 25 graden en zonnig is. Ook later vandaag staat er weer wat regen en onweer op het programma. Daarom gaan we wederom vroeg uit de veren terwijl het nog droog is, voor een relatief makkelijke wandeling om onze spieren wat rust te geven. Want je moet ons uit bed zien komen steunend en kreunend iedere ochtend.

Je kunt vanuit Ramsau de Soleleitungsweg wandelen, maar als je je benen wat wilt ontzien loop je alleen het ‘Balkon des lieben Gottes’. Een weg die zijn naam eer aan doet, want je loopt op aanzienlijke hoogte langs de berg zonder al te veel stijging en daling met een heerlijk uitzicht op de omringende bergen Watzman, Hochkalter, Reiteralpe en Göll. Het startpunt is het Zipfhäusl waar je natuurlijk eerst een bakje koffie kunt nuttigen. Gezien het tijdstip slaan wij dat over en lopen het eerste deel van de route. De wandeling voert afwisselend door dennenbos, langs een waterval over kleine bruggen en langs stroompjes, door alpenweiden en langs bermen vol bloemen. Soms kijk je honderden meters de diepte in. Gelukkig is het pad steeds zo’n meter breed dus ruim voldoende voor deze Angsthaas. Op de route zijn klaphekken aangebracht en we horen ook al regelmatig koeienbellen. Op verschillende plekken langs de route zijn bankjes neergezet om rustig te gaan zitten mijmeren. Steeds met uitzicht op die heerlijke bergen. Al na zo’n tien minuten komen we uit het bos en staan oog in oog met een enorme koe met horens en een reuzenbel om haar nek. Ze loeit uit volle borst en drie meter onder haar achter schrikdraad zien we haar kalfje half verdwijnend onder de hoge varens. ‘Als ik nou het hek open hou dan kun jij naar voren lopen en een foto van haar maken’. Zei de heldin op wandelsokken. Martijn loopt voorzichtig het pad op en de koe laat zich gewillig fotograferen. Tja en nu? Durven we erlangs? Nee natuurlijk niet. We wachten en achter ons komen na 5 minuten nog twee wandelaars. Ook zij aarzelen. Weer een paar minuten later komen de volgende twee wandelaars. ‘Je moet moedig zijn’ roept de man van het gezelschap die ons naar later zal blijken, regelmatig trakteert op een praatje onderweg steeds als we hem tegenkomen. En daar gaan ze… vol zelfvertrouwen recht op de koe af. De rest van het gezelschap loopt er dapper achteraan. Ik sluit de rij. De koe kijkt af en toe opzij, maar is meer geïnteresseerd in het gras dan in ons. We passen er net langs, zo smal is het pad. Links en rechts gaat het steil omhoog of naar beneden. Je vraagt je af hoe die koe daar terecht is gekomen. Na zo’n 500 meter treffen we weer een aantal koeien aan, die de weg flink blokkeren. Ook hier zigzaggen we vrolijk omheen. We zijn ineens heel stoer.

Het is zo’n 45 minuten lopen naar het eerste terras bij Gasthof Gerstein. Lekker in het zonnetje drinken we een bakje koffie en een apfelschorle, want rivella kennen ze hier niet. De dappere Duitser strijkt ook hier neer en begint tegen ons aan te kletsen. Een sympathieke man hoor, maar waarom praat hij zo’n gek accent. Ik kan het nauwelijks volgen. Af en toe maar knikken en vriendelijk lachen.

We gaan weer op pad en zien de hele route al bordjes van de SalzAlpenSteig. Dit is een lange afstandswandeling die over ditzelfde pad voert van ruim 230 kilometer over ik geloof 18 etappes.

Er gebeuren geen spannende dingen meer op de route. Ik zou er een paar kunnen verzinnen, maar dan alleen om het verhaal wat op te leuken.

Ons einddoel is het Berggasthof Söldenköpfl. Ook hier weer kun je je ogen verwennen met een wunderschön Aussicht vanaf een heerlijk terras. Onze Duitse vriend zit al aan een enorme terrine met huisgemaakte goulashsoep, maar wij gaan voor een stuk taart en een warm bakje koffie. Het is immers pas half 12.

De terugweg gaat over hetzelfde pad, wat totaal niet vervelend is. Je kunt natuurlijk ook verder lopen en je dan met de gratis bus weer af laten zetten vlakbij het punt waar we gestart zijn, maar we lopen totaal zo’n 12 km en vinden dat eigenlijk ook wel voldoende voor vandaag. Tijdens onze lunch in het Zipfhäusl begint het te regenen. Gelukkig zitten we onder de overkapping. Dat hebben we toch maar mooi uitgekiend zo. De rest van de middag duiken we een grote Intersport winkel in en doen wat boodschappen bij de Rewe voor het avondeten. Duitse pannenkoeken worden het, want ik heb geen zin om vanavond in de regen de berg op te lopen het dorp in. Met pannenkoeken met appel en verse ananas krijg ik Martijn ook wel zover. Mijn moeder vraagt op de app als ik haar een foto stuur van een bakkende Martijn, ‘Wat het verschil is met de Hollandse pannenkoek? ‘

‘Nou eigenlijk alleen de locatie’.