Onze laatste dag in Berchtesgaden is aangebroken. In alle vroegte rijden we naar de Almbachklamm. Het zonnetje schijnt al lekker en net als alle andere ‘attracties’ ligt ook deze klamm weer op slechts 10 minuten rijden van ons appartement

Voor 5 euro pp mogen we de kloof bezoeken. Zoals wel vaker deze vakantie is ook nu de nabijgelegen Gasthof dicht vanwege een ruhetag, dit keer dus op de vrijdag. We weten het wel weer te plannen. Dat bakje koffie op het terras moeten we dus skippen.

De kloof is vrij nauw en op sommige plekken prachtig begroeid. Maar soms worden we omsloten door gele en donkergekleurde rotsen die ver over het wandelpad hangen en de zon blokkeren. Middels smalle uitgehakte paden en bruggetjes zigzag je de kloof door almaar hoger. Onder ons stroomt steeds het lichtgroen turquoise water, soms langzaam, soms sneller over afgesleten keien, langs mini strandjes. Kleine watervalletjes schitteren in de zon. Het is lastig lopen over de grillige rotsen, maar een staalkabel helpt voor wat stabiliteit. De stukken waar de zon nauwelijks tot in de kloof doordringt vind ik wat benauwend en zet er dan flink de pas in. Met de hoogtevrees valt het gelukkig mee al zijn de loopbruggen soms behoorlijk hoog boven het water en de paden smal langs de steile rotswanden. Ineens vliegt er op het engste stuk een grote oranje vlinder voor me. Hij vliegt steeds om de reling van de trap en gaat er op een gegeven moment stilzitten op slechts 10 cm van mijn hand. Zo in de schaduw van de donkere kale rotsen en de stalen trappen geeft de vlinder bijna licht. Het leidt me af van het claustrofobische gevoel dat ik had. Ik stond bijna op het punt om om te keren, maar loop toch nog even door. Plots stuitten we op een tunnel in de bergwand. Een bordje geeft 1,66 m. aan. Dat wordt flink bukken voor de lange sliert naast me. Maar al kan ik rechtop lopen ook ik ga diep door de knieën. Veel te bang voor vleermuizen of ander eng gespuis. Ineens is 15 meter door een pikzwarte tunnel met bochtjes heel lang. Maar ook hier weer is licht aan het eind van de tunnel. Bij een grote waterval vinden we een prachtig bankje wat hoger verscholen tussen het groen. Hier genieten we van het zonnetje en de overweldigende natuur.

De middag rijden we de Rossfeld-panoramastrasse. Voor 8 euro kun je deze 15 km lange route rijden. Best mooi, maar haalt het niet bij de Hochalpen strassen die we al eens eerder gereden hebben. In een ouwe skihut eten we een matige lunch op het terras, maar wel met gezellige Mexicaanse (!) muziek op de achtergrond en een paar mooie Duitse bergen op de voorgrond.

Later op de middag loopt Martijn in zijn eentje het dorp in voor een grote ijscoupe terwijl ik en mijn pijnlijke spierpijnpootjes luieren in het appartement.

We eten ’s avonds weer bij Kurz a Curry. Als we binnenkomen lopen is de eigenaar super enthousiast en blij dat we weer bij hem komen eten. Hij rent de keuken in en komt terug met een wok vol curry en twee lange lepels. Of we even willen proeven want hij vond het zelf nogal goed gelukt. Potverdorie wat lekker. Doe ons die maar en een curry met watermeloen en die zalige Indiase knapperige salade van gisteren. Het is weer smullen geblazen buiten op het terras op deze zwoele zomeravond.