Dinsdag

We zijn weer redelijk bijtijds uit de veren en sloffen naar beneden voor een uitgebreid ontbijtbuffet. Jaja, het is afzien zo’n vakantie. We pakken ook altijd een lekker glas Ingwerwasser mee, ofwel gember water. Word je lekker wakker van. Je kan ook water pakken waarin een stapel edelstenen of zoiets ligt. Dit zou ook allerlei heilzame werkingen hebben. Ik vind het vooral aquarium achtig, maar het staat leuk.

Aangezien we zien dat er ’s avonds een Bauernbuffet op het program staat moet er echt wel weer wat bewogen worden. Boeren betekent stevig en voedzaam eten. Ze brengen er hier wel wat meer verfijning in aan dan in Duitsland, maar je krijgt er vast wel een idee bij.

Dus, we gaan naar Obertilliach met de benenwagen. Dit dorp ligt een kilometer of 12 verderop en hogerop. We lopen een route die grotendeel de beek, de Gail, volgt en die door het hele dal stroomt. We gaan gestaag heuveltje op. Het is een route die lekker wegloopt en best divers is. Het enige wat minder is aan onderin het dal lopen…. Je hebt wat minder uitzicht op de grote jongens om je heen. Maar bos en wei en houtzagerijen zijn ook mooi! En de gehele route vertrouwd vergezeld worden door het geluid van de snelstromende rivier is best rustgevend. Eenmaal aangekomen in Obertilliach bekijken we nog even als goede toeristen de plaatselijke kerk en stappen daarna op de bus terug naar Maria Luggau. De buschauffeur zet ons recht tegenover ons hotel uit de bus en wij gaan nog ff lekker jausen.

Woensdag

Het weer wordt alsmaar beter. Duh, zullen jullie in die Niederlände denken… het is al zeker twee maanden afgrijselijk mooi weer, maar hier in Oostenrijk was dat iets minder vanzelfsprekend. Niet dat we het slecht hebben overall, maar we hebben naast zon ook de donder door het dal horen daveren en lekker natte pannetjes gehad. Maar het kwik loopt hier nu ook gestaag op en het aantal zonuren neemt lekker toe. De boeren vinden dat ook leuk en overal in het dorp worden stukken hooiland gemaaid om te drogen.

We gaan vandaag weer naar Obertilliach. Te voet? Nee. De bus? Nee. Gewoon met de auto rijden we naar de bergbahn. Deze gaat ons voor een schamele 14 euro per persoon naar boven brengen en als we de kaartjes niet verliezen, ook weer terug. We hebben ons niet heel erg verdiept in wat daar boven allemaal te doen is, behalve dan dat er een restaurant is en dat je allerlei wandelmogelijkheden hebt van ‘oma safe’ tot klettersteig.

Als je beneden staat heb je ook niet zo het idee dat die gondel nou zo’n eind gaat. We zijn zo boven denken we. Maar als we hoger en hoger gaan wordt de wereld beneden toch wel steeds kleiner. Het uitzicht wordt ook steeds interessanter. Jemig, hier is het echt wel heel mooi vinden wij als we boven uitstappen en gelijk een bak koffie pakken op het panoramaterras van eerdergenoemd restaurant bovenaan de lift.

We beginnen maar met wandelen gewoon het pad uit wat de meeste mensen volgen. Het eerste stuk blijkt een breed pad, kindvriendelijk, met allerlei speel en knutseltoestanden. Je komt langs een meertje en dan langs nog een meertje terwijl je gestaag omhoogloopt met achter elke bocht weer een nieuw uitzicht op enorme bergketens.

Zien we aan de ene kant de Italiaanse alpen en dolomieten verrijzen. Aan de andere kant zien we de Hohe Tauern met de hoogste berg van Oostenrijk, de Großglockner (3798 meter)in de verte liggen. En voor en achter je de rits bergen waar je eigenlijk op loopt soort van. Snap je? Het uitzicht is werkelijk waanzinnig en ook de bloemenzeeën overal helpen mee aan dit idyllisch stukje Oostenrijk. Je herkent trouwens uiteraard ook heel goed de pistes die hier ’s winters liggen. Altijd grappig.

Het einddoel van ons tochtje is de top van een berg; de Golzentipp die zo’n 2400 meter hoog is. Deze heeft van één kant een heel goed aan te lopen pad omhoog om de top te bereiken. Uiteraard staat er een heel groot kruis precies op de top zoals het een echte bergtop betaamt. Ook staan er wat informatieborden die vooral laten zien waar je, als je om je heen kijkt, nou eigenlijk naar kijkt. Bovenop is het waaien. 1 meter lager heerlijk in het zonnetje zitten. Iedereen zet iedereen op de foto, dus ook ons, en zo kan Jeroen ons tenminste een ANWB-stelletje noemen. Had ik al gezegd dat het uitzicht waanzinnig mooi is?

Misschien dat Elise hier nog iets over kwijt wil, ik ga het haar zo vragen.

Terug van de wandeling gaan we nog ff lekker op het terras zitten en bestellen wat te eten. Er is zowaar livemuziek van een echte Oostenrijkse alleskunner. Of nou ja, soort van ‘kunner’ met zijn panfluit en gitaar. Het terras zit ook lekker gezellig vol en iedereen lijkt het naar het zin te hebben. Er is zelfs een stel wat gaat stijldansen. Die hebben een schnapsje te veel op misschien?

Terug beneden tuffen we in de auto naar ons hotel en vinden dat we toch wel een topdagje zo gehad hebben met zeker weer 9 km in de benen. We kopen wat souvenirs in voor het thuisfront, want onze buren dichtbij en wat verder weg zorgen voor onze plantjes binnen en buiten. Ook branden we een extra dikke kaars in de kerk voor een gezinnetje thuis die het heel hard nodig hebben. En er is ons verzekerd dat het echt een vet dikke kaars moest zijn.