De boeren hier zijn flink aan het hooien en inmiddels kraakt en piept mijn stem en is de vermoeidheid flink toegeslagen. Ondanks de neusspray en antihistamine heb ik flink last van hooikoorts.

Maar het is hier te mooi om niet te genieten midden in de natuur. Dus we gaan op pad. Een wandeling met 960 hoogtemeters en ik geloof 11 km totaal. Dat is geen kattenpis. Vandaag is de lucht blauw dus schijnt de zon genadeloos op onze bolletjes. We lopen op een forstweg en dat loopt vrij makkelijk de gestage klim daargelaten. Onderweg kruist het pad een doorsteek, maar die is vrij smal en steil en bezaaid met rotsen. We laten dit pad dan ook rechts liggen. Echter na anderhalve km is er geen ontkomen aan. Ons heerlijk brede wandelpad verdwijnt het bos in en is prachtig bruin en verend door alle dennennaalden. De enorme sparrentakken buigen zich over de route. Ik loop zo’n 20 meter omhoog en zie dat deze route met boomwortels die omhoogsteken nogal wat energie en balans vereist en verderop steeds smaller wordt. Ik kijk vertwijfeld naar Martijn. Dit gaat um niet worden. Wat nu? ‘Ik ga terug, maar jij wilt vast verder?’ Gelukkig beaamt Martijn dit. Er is niet echt een goed alternatief om onze tijd te spenderen in dit dal dan wandelen en alles vereist hier veel uithoudingsvermogen. ‘Wat ga jij doen?’ vraagt Martijn. ‘Ach een beetje lezen, ik vermaak me wel’, is mijn antwoord. Ik krijg de sleutel van onze kamer overhandigd en zwaai Martijn uit terwijl hij al snel wordt opgeslokt door de natuur.

De weg terug gaat als een speer. Ik drink nog wat uit de waterbron onderweg en besef dat mijn e-reader nog in zijn rugzak zit. Ik app snel naar Martijn: niet stiekem mijn boek uitlezen onderweg! En nu zit ik hier heerlijk op het terras te typelen en te genieten van een kopje groene thee. Martijn redt zich wel en ik ga met mijn leesbrilletje op maar eens op zoek naar een boek op de laptop en anders staar ik de komende uren naar de bergen. Nu kan het nog.

Het smalle pad wat Elise beschrijft loop een aardig stukje door een naaldbos. Ik kijk nog even achterom maar na een aantal stappen is Elise al niet meer te zien. Het pad gaat hard omhoog en wordt inderdaad smal. Dan ineens loop ik het bos uit en sta op een alm. Een steil ding met een boerderijtje en nog een schuur, de Guggenberg. Op een bord staat dat hier een meubelmakerij in zit. Ik zie helemaal geen mensch. Eigenlijk de hele wandeltocht niet. Het is hier dusdanig rustig dat ik op het hele traject van 4,5 uur 4 mensen ben tegengekomen, waarvan 1 mountainbiker. Enfin, voorbij de boerderij annex meubelmakerij zie ik de route zo weer verder omhoog de berg op verdwijnen. Klimmen en klauteren maar weer. Na een stuk lage bosjes en boompjes kom ik in een donkerder stukje bos. Het pad blijft evenwel net zo steil. Gelukkig maar dat al mijn voorgangers in de loop der jaren hier en daar een soort traptreden hebben uitgelopen. Anders had het handen en voetenwerk geworden. Na dit inspannende stuk kom ik op de volgende alm. Ondanks dat de wandelpaden vaak smal, sterk hellend of avontuurlijk zijn, is het eigenlijk één groot agrarisch gebied. Pas bijna bovenaan kom je op stukken die wat minder gecultiveerd zijn. En de stukken bos natuurlijk die overal tussen zijn blijven staan.

Na bij elkaar 2,5 uur min of meer rechtdoor omhoog de berg op kom ik op de Samalm. Deze ligt op 1966 meter en is het ‘eindpunt’ van de rondwandeling. Ja die is leuk he. Het verste punt dan, of het hoogste. In een paar minuten loop ik naar het echte topje toe en verwonder me wederom over het prachtige uitzicht wat je hier hebt. Rondom bergen met heerlijk weer en zowaar 2 wandelaars die vanuit Tüffbad, een ander dorpje, de reis gemaakt hebben. Ze hebben me van alles verteld, maar met zo’n zwaar accent dat ik er eigenlijk niets van gesnapt heb. Vriendelijk ja knikken en een beetje meelachen does the trick.

Ik heb nog energie genoeg over en na de waterfles te hebben leeg gelurkt en het maken van nog een paar foto’s voor het thuisfront besluit ik gelijk weer de route te vervolgen. De terugreis gaat over een ander pad, via de Klammwiese, terug naar Maria Luggau. Lekker zeg, even naar beneden lopen. En deze route is ook, zeker het eerste deel, een stuk minder hellend. Je stuift zomaar naar beneden min of meer. Het landschap blijft heerlijk afwisselend en binnen twee uurtjes sta ik weer beneden. Onderweg geen enkele andere wandelaar. Die zullen allemaal wel spannendere wandelingen op het programma hebben. Alleen een aantal boeren die met hun land bezig zijn kom ik tegen, op afstand. De wandelpaden lopen hier niet door hun weilanden heen, maar juist door allerlei stukken natuur tussendoor.

Beneden aangekomen bekijk ik de tracker en zie dat ik ruim 900 meter omhoog en weer omlaag ben gewandeld. Afgerond 1 kilometer. Ik vind het een prima prestatie. Ik plof neer op het terras en app Elise dat ik er weer ben. Zij mag lekker foto’s kijken terwijl ik wat te Jausen neem en een groot glas Weizen dazu. Proost.