Is er toch alweer een week voorbij van dit noordelijke avontuur. Met zulke volle dagen en al die indrukken is het omgevlogen. Vandaag is het zondag rustdag en dat geldt ook voor ons. We hebben zoveel getoerd en gezien de afgelopen week, dat het tijd is om te bezinnen. Dus blijven we lekker rundum Hause. Geen straf want het balkon is heerlijk groot en de zon staat er lekker op te schijnen de hele dag. 

Ik heb op Netflix weer een leuk kostuumdrama uitgekeken op mijn telefoon de afgelopen week. De techniek staat voor niets.  Maar vandaag ben ik toch maar weer begonnen met lezen. ‘De koffie is op’, hoor ik Martijn zeggen. Tja daarvoor moeten we 40 minuten rijden enkele reis. Dat is het enige nadeel hier op deze afgelegen plek. Maar als er nog voldoende thee is, waarom zou je je dan al te druk maken. Ook thee nippend is het uitzicht hier wonderschoon al ken ik koffieverslaafden die dat zullen ontkennen. 

Al mijmerend denk ik weer even terug aan die aalscholver die bijna de hele weg terug naast onze boot meevloog met een duizelingwekkende snelheid. En gisteren schoot een klein hermelijntje de weg op. Het beestje schrok zich een hoedje en begon zigzaggend voor ons uit te rennen. We kwamen terug van een stranddagje aan de andere kant van het eiland. Haukland beach is uitgeroepen tot mooiste strand van Noorwegen. Toen we dat mooie witte zandstrand zagen, ingesloten door groene bergen met op zee voor ons de silhouetten van nog meer bergen en eilanden konden we dat alleen maar beamen. We hadden onze zwemkleding mee, maar het was met 17 graden toch iets te fris naar onze smaak. Toen ik mijn pootjes in de zee stak snapte ik onmiddellijk dat er niemand rondzwom in zee, zo koud. Het was wel een lekker plekje om onze meegebrachte lunch te verorberen. Het was ook een heel mooi fotogeniek plekje (maar ja, waar niet hier) dus werd er weer lustig op los ‘geschoten’ met onze iPhones. Daarna nog even de tunnel door om Uttakleiv (beach) te bekijken. Maar 40 kronen parkeergeld voor een stukje strand wat in de schaduw ligt van de berg waar we doorheen waren gereden vonden we wat gortig. Dus maar weer terug door de tunnel into the sunlight. Over licht gesproken. Gisteravond was het weer raak met het noorderlicht. Dit keer de langverwachte kleur groen gezien al was het nog wel vrij zwak. Heel lang hing er een baan noorderlicht stil in de lucht bewegingloos. In onze jassen stonden we urenlang buiten te turen naar de hemel, want wat als het alsnog zou uitbarsten. Rond half een vielen mijn ogen dicht van vermoeidheid. Zo komt er van uitrusten in je vakantie niet veel terecht natuurlijk. ;-) 

Maar goed dat zat ik me allemaal te bedenken hier zo zittend op het balkon terwijl ik wel een beetje een houten kont krijg. Tijd voor wat actie. We maken een wandeling in de buurt en lopen op goed geluk een landtong op hier in de buurt. Aan het eind staat een klein boothuisje met een steiger. Een smal paadje kronkelt omhoog de steile heuvels op. De grond is hier overal begroeid met een hele dikke laag mos, alsof je over een hoogpolig dik tapijt bovenop een traagschuim matras loopt. Op sommige plekken is het behoorlijk drassig en dan kies je je route zorgvuldig over de grote granieten rotsen. Eenmaal boven kun je aan twee kanten van deze landtong een prachtige baai zien liggen. De rust is ongekend. We zijn nu twee kilometer van de doorgaande weg dus hier hoor je ook geen auto’s. Alleen de wind en de zee die tegen de rotsen slaat. En dan dat uitzicht….. 

Ook vandaag zoals elke dag hier koken we zelf. Dit keer een Szechuan maaltijd. Met pasta kom je nog wel goed weg zonder pakjes en zakjes, maar voor een oosterse maaltijd is een kruidenrekkie wel vereist. Dus er wordt gekookt met pakjes en zakjes. Het plan was vegetarisch, maar er gaat toch een hele kleine hoeveelheid spekjes doorheen die met de speciale marinade een zoet en krokantig laagje krijgen. Een bak groente erbij en dan de saus en kruiden en we kunnen aan tafel. 

Er gaan drie zakdoeken doorheen, want het is me toch een partij heet. Het zweet breekt me aan alle kanten uit. Ik moet gewoon een half uur op het balkon uitdampen, met een rennie in mijn mikkie. Morgen eten we bij Eric en Bettina. Ik ben zo benieuwd wat ze voor ons gaat koken. We laten het jullie hopelijk morgen weer weten!