Dinsdag begint wat bewolkt en het lijkt ons een goed idee om een interessant kunstwerk te gaan bekijken waar we de vorige keer vergeten zijn te stoppen. Het ligt op de route naar Henningsvaer en daar is ook dat leuke cafeetje. Dus rijden we over de enorme brug die Gimsøy verbindt met Austvagøya. Deze brug is soms gesloten bij harde wind. Dan staan de stoplichten op rood en kun je beslist niet doorrijden. Met een beetje pech duurt dat 24 uur. Afgelopen zomer was er een auto met caravan verschrikkelijk eigenwijs en ging toch. De caravan ving wind en klapte op de vangrail en weer terug. Eroverheen en de auto was gewoon meegesleurd de diepte in. Een dure grap voor deze meneer (NOK 6800,-) en een ijzingwekkend schouwspel voor alle auto’s die voor de brug stonden te wachten. 

Gelukkig hebben wij deze vakantie weinig wind en kunnen zo doorrijden. 

Het kunstwerk staat aan de kust en lijkt op afstand op een bushokje, maar als je eromheen loopt is het een glazen halve cirkel waarin de omringende bergen en zee worden gereflecteerd als een spiegel. Heel bijzonder.

In Henningsvaer komt de zon meer door, maar het is wel beduidend kouder dan de afgelopen dagen dus een terrasje pakken zit er niet in. Binnen is het echter ook gezellig. Op de kaart staat fish and chips en Bacalao. Dit is een Portugese dis hier bereid met stokvis. Dat lijkt ons wel wat. Zoals altijd delen we de buit zodat we van alles wat kunnen proeven. Het smaakt echt verrukkelijk.

Vanavond is de KP-index voor het Noorderlicht een 6. Dat is op een schaal van 1 tot 8 behoorlijk hoog dus onze verwachtingen zijn dat ook. Na een geitenkaas salade en wat leesmeters rijden we rond 9 uur naar het strand van Gimsøy op nog geen 15 minuten van ons vakantiehuis. De zon is al onder, maar laat nog wel een prachtige geeloranje gloed achter aan de horizon terwijl de hemel daarboven indigoblauw kleurt. We hebben een ledkaarsje mee voor sfeer en twee zitmatjes voor een niet al te koude kont op de stenen. De vele sterren lijken de hele tijd naar ons te knipogen. Het is allemaal heel romantisch en sereen. Zo lang als het duurt, want al na 10 minuten krijg ik een houten kont en wordt het behoorlijk koud op dit late tijdstip. We lopen langs het strand en zien ineens beweging in de lucht. Het begint met een voorzichtige streep, maar wordt steeds langer en reikt vanaf de horizon tot ver boven het strand. Het noorderlicht is gearriveerd! Het licht wordt feller en groener met kleine randjes paars en begint als een slang te kronkelen. Dit is echt te gek. We juichen en zijn blij als kinderen. Het duurt echter niet al te lang en zwakt weer af. Steeds blijft er wel wat te zien, maar dat zijn meer lichte strepen en vlekken in de lucht. We rekken het nog een half uur, maar raken steeds meer verkleumd. Dan maar weer in de auto. Een kwartiertje verderop parkeert Martijn op een landweggetje bij een donker huis, waar we tussen de schapen in het duister nog even blijven dralen. De piek van de aurora borealis lijkt echter kort en hevig te zijn geweest en komt die avond tot onze grote spijt niet meer terug. Toch was dit al de zoveelste avond op rij dat we het noorderlicht hebben mogen zien dus we beseffen hoe erg we boffen. Om half 12 duiken we het bed in voor een korte nacht.

Woensdag begint de dag met een stralend blauwe lucht en die blijft tot aan de avond. We zouden eerst met de boot naar Bunes beach, maar daar zaten zoveel tijdschema’s aan vast. Op tijd uit bed, anderhalf uur rijden, op tijd kaartjes kopen, op tijd met de boot. Binnen vier uur een drie uur durende wandeling maken om bij het strand te komen en dan weer de enige boot zien te halen. Daarna weer anderhalf uur terugrijden naar huis. Ik werd al moe als ik eraan dacht. Gelukkig heeft Martijn een ander leuk plan bedacht. We gaan een berg op van 450 meter. Dat lijkt een eitje, en dat is het ook. Behalve het feit dat we halverwege een moeras moeten oversteken en ook de steile stukken door de modder gaan. Soms blijft mijn voet gewoon vastzitten. We snappen ineens waarom die meneer aan het begin van de wandeling op laarzen liep, zijn broek in zijn sokken ingesnoerd. Voor ons was het te laat. We zagen de pijpjes steeds natter en vuiler worden. Ik hijg na 3 km als een paard en kom maar moeizaam vooruit. Maar wat een magnifiek uitzicht heb je hier op die turquoise zee en vele eilandjes en bergen. De stilte en de 360 graden view is ongekend mooi. Elke piek aan de horizon heeft zijn eigen toefje slagroom, verder is de lucht prachtig blauw. Eenmaal op de top blijkt er nog een top te zijn (zo gemeen) dus lopen we na de lunch over een bergkam door tot het volgende punt. Ik heb het niet zo op bergkammen, maar deze is op het smalste punt nog steeds zo’n 20 meter breed. Het idee alleen dat het links en rechts sheer drops zijn van honderden meters geven mij de kriebels. De heenweg ga ik hand in hand met Martijn, maar terug durf ik al alleen los te lopen. Jaja de grenzen verleggen…. We hebben 8,6 km gelopen vandaag en trakteren onszelf op een zelfgemaakt kip tandoori met naan, rijst en spinazie. 

Tot de volgende blog!