Na een paar enerverende weken is onze vakantie aangebroken en worden we uitgezwaaid door mijn lieve ouders. Ik hoop dat het goed gaat met ze. Het zijn de allerliefste schatten.

Het is zo’n 11 uur rijden naar de Seiser alm dus overnachten we in Duitsland. Dit keer een nieuw adresje voor vijftig euro. We worden ontvangen door een aardige chinees die vraagt of we bater willen. Ik schud, na lang verzinnen wat hij nou vroeg,…van nee. ‘We vieren vanavond de ‘Geburtstag’ van mijn man’ zeg ik wijzend naar Martijn. De man grijpt gelijk twee enorme flessen bier en duwt die onder onze neuzen. ‘Van het huis’ zegt hij vermoedelijk, maar hij is echt niet te verstaan. Ok, tien punten voor deze aardige meneel.

De hotelkamer is heel ruim, maar heeft hersenschudding schuine wanden boven het bed, dat bovendien zo hard kraakt dat we nauwelijks een oog dicht kunnen doen. Het ontbijt bestaat o.a. uit een grote schaal paprika’s waarop een enorme langpootmug een flinke landing had gemaakt. Het personeel laat zich niet zien en de sfeer is koud en kil. Tijd om naar Italië af te reizen.

In de auto horen we op de radio dat er een beer is gespot in Oostenrijk. Gelukkig niet in het Alpbach dal waar wij over een week naartoe zullen gaan. Maar na wat gegoogle lees ik dat er in de Dolomieten in 2009 ook 17 beren zijn losgelaten. Nou ja wie doet nou zoiets.

In Italië aangekomen, komt de regen met bakken uit de lucht. We moeten al spaarheldbochtend omhoog naar de alm. Op hoop van zegen, maar meer nog regen. Je hebt een speciale permit nodig om hier met de auto te mogen rijden. Tussen 0900 en 1700 uur overdag mag je hier, met uitzondering van je aankomst- en vertrekdag, sowieso niet rijden. Om een uur of 3 arriveren we bij ons hotel. We chillen de verdere middag lekker met een boekje in de lounge en trekken nog een paar baantjes in het zwembad. Ook wordt de infraroodsauna met lichttherapie even uitgeprobeerd.

De volgende ochtend blijkt dat ons hotel midden in de alpenweiden ligt met uitzicht op die vermaarde Dolomieten. Grillige grijze pieken met pikkies sneeuw. Vanuit Saltria waar wij verblijven, vertrekken een paar running tracks. De eerste zou 6,3 km lang zijn, maar wel met ‘schwierig’ aangeduid. Welnee zegt een voorbijganger. Je gaat gewoon over ‘Die Wiesen’. Er is een stijging van 24% en dat is voor hardlopers natuurlijk pittig, maar niet voor wandelaars. Dus gaan wij vrolijk op pad. Het eerste stuk gaat almaar omhoog, langs paarden die gewoon op ons wandelpad stonden te poseren of lagen te snurken. Een mooi gezicht.

En dan zijn we weer in de uitgestrektheid van de bloemenweides zover je oog kan reiken met rondom die te gekke bergen die ons nauwlettend in de gaten houden. Ik trek de superlatieven maar weer uit mijn rugzak, want het is weer van een onvoorstelbare schoonheid. Ik word hier ook gewoon het aller gelukkigste van. De route heb ik ingesteld op mijn i-watch. Leuk om die te kunnen volgen op mijn horloge. Veel makkelijker dan steeds mijn telefoon tevoorschijn te moeten toveren. Deze route krijgt een dikke tien.

Met de bus rijden we ’s middags nog even naar Kompatsch, een dorp verderop voor de lunch, waar ik een complete pan soep voorgeschoteld krijg…echt zóveel het is gewoon hilarisch.

De avond begint met een aperitief van het huis. Rose prosecco, waarvan Martijn er uiteindelijk drie achteroverslaat. Met de luxe hapjes die erbij worden geserveerd komen we vanavond uit op 7 gangen. Die laatste met het kaasplankje slaan we toch maar even over. Het eten is vanavond voortreffelijk. We worden intussen ook geappt door Timo en Kaatje die vanavond na een hele lange reisdag zijn aanbeland in hun hotel 600 meter hier vandaan. Een date met onze vrienden staat nog niet op de planning, maar die gaat er zeker van komen.

Maandagochtend lopen we een andere running track. 8,9 km, maar met minder stijgingspercentage dan gisteren. Na een paar km passeren we een veehek en zijn we in cow country. Overal om ons heen zijn koeien aan het grazen. De eerste komt nieuwsgierig naar ons toe. Loopt ook vrij lang achter Martijn aan met haar neus tegen zijn kont. Het is wel een beetje spannend. Het gaat natuurlijk ontelbare keren goed, maar ja je leest weleens een fabeltjeskrant over de enge dieren in het bos. Zalig zijn de onwetenden bedenk ik me maar weer eens. Een stukje verder zie ik 100 meter schuin boven mij een koe uit het bos springen. Ze danst letterlijk. Ik denk nog goh wat een blijde koe. La vache qui rie. Maar al snel volgen er nog een stuk of 10 koeien al springend en rennend. Het is wel duidelijk wat ze van plan zijn. Ze hebben ons gespot en komen met een behoorlijke vaart die alm af rennen naar de weg. Ik loop van de weg af een zompig stuk alm in en ga achter een boom staan. Zinloos vindt Martijn, want die koeien zijn behendiger in de drassige drek dan ik oppert hij bijdehand. Dat kan wel wezen, maar ik vind het echt super eng. De vaart is eruit bij de koeien en ze lopen wat rustiger verder onze kant op. Martijn is mijn held. Hij blijft gewoon op de weg staan en wacht tot ze bij hem zijn om vervolgens door te lopen. Een koe draait zich nog zijn kant op, maar ze laten ons verder met rust. Ik kluun door het weiland en glijdt hier en daar bijna uit over de vlaaien. We hebben het overleefd. Wat een avontuur weer.

Maar voor we zijn bijgekomen dient zich alweer het volgende avontuur aan, want er ligt een bord op de grond met daarop verboden in te lopen vanwege bosbouwactiviteiten. Na wat dralen zien we andere wandelaars en fietsers verderop wel gewoon over het pad gaan dus trekken wij de natte stoute drekkige schoenen ook maar aan. Het is een mooie wandeling, maar soms ook best gevaarlijk, omdat er op de hellingen ‘hele bossen’ omgevallen bomen liggen. Gelukkig is het prachtig weer, maar ik kan me zo voorstellen dat bij stromende regen deze enorme boomstammen zo het pad op kunnen glijden. Na 8,5 km zien we dat de weg is afgesloten met een rood lint en wederom een bord met verboden in te lopen vanaf de andere kant vanwege landverschuivingen. Op straffe van een bekeuring. Dus toch….

Mocht iemand trouwens nog op die foto met Elise letten; inderdaad, een bushalte!! Lijkt hier bizar, maar toevallig weten wij dat 's winters hier een ware busverbinding rijdt om de Seiser alm met de Monte Pana te verbinden. Handig voor al die wintersporters... Nou onze tocht zit erop dus die kunnen ze ons niet meer afnemen.

We lunchen een Kaiserschmarren met stukjes appel en cranberry compote. Wat een goed idee!!! Een mooi moment om even met mijn ouders te videochatten. Dat had niet op een beter moment gekund zei mijn moeder. Fijn om die lieve ouders even te kunnen zien. Konden zij ook even meegenieten van ons panoramische uitzicht. De middag vertoeven we heerlijk buiten in de ligstoelen bij het zwembad. Ja het is echt vakantie.

Oh ja, er staan ook weer wat fotootjes hier in ons fotoalbum van Seiser alm. Oké, ze zijn niet super van kwaliteit want moet ze vrij klein maken om fatsoenlijk te kunnen uploaden, maar altijd leuk toch?