Donderdag

Om 10 uur stappen we in de stoeltjeslift Florian en ineens bekruipt me een ontzettende angst. Bang dat ik uit het stoeltje glij. Wat niet eens zou kunnen, maar angst kent geen rede dus probeer ik te zingen, wat niet helpt en dus sluit ik vervolgens mijn ogen en blijf verstijfd zitten en beeld me in dat ik in de bus zit naar het plaatsje verderop. Heel langzaam word ik weer kalmer. Raar hoe zoiets ineens op komt zetten. Ik ben super blij als ik weer met twee benen op de grond sta. De eerste wandelmeters zijn nog wat zwabberig, maar eenmaal het ritme te pakken, verdwijnt de angst weer naar de achtergrond.

We gaan vandaag de wandeling naar de Mahlknechthütte maken. Een lange wandeling omhoog door een bos over de almen steeds hoger. We komen een paar hotelgasten tegen waar we weer even gezellig mee kletsen. Het zijn allemaal 60-, 70- en 80-jarigen die hier wandelen. Ik verbaas me er steeds over wat die krasse knarren allemaal aan wandelmeters onder de zolen verslijten. Ogenschijnlijk zonder moeite. We zijn inmiddels een riviertje overgestoken en als ik dan op een hoog punt in mijn eentje tussen de bloemen sta en zo weids om me heen kijk voel ik me gek genoeg heel machtig en zielsgelukkig. Dit is een wandeling om niet meer te vergeten zo mooi. Wel blijkt dat we voor de gek worden gehouden want steeds lijkt de route langer te worden naar de hut. Ik krijg hongerklop en mijn benen zijn zo ontzettend moe. Mogelijk hebben we een afslag gemist, maar waar….?

Op een weitje onder ons lopen weer paarden los. Ook twee hele jonge veulens. Een rent en springt en dartelt en dat is zo’n lief gezicht dat de vermoeidheid een beetje van me afvalt. Nog een kwartiertje is het vanaf dit punt naar onze lunch. We zigzaggen tussen de paarden door en klimmen het pad omhoog naar de Mahlknechthütte. Onder een grote veranda bestellen we halve liters apfelschorle en genieten van het eten. Nu mogen we nog een uur naar beneden wandelen. Na totaal 15 km zijn we weer terug in het hotel en ben ik compleet gevloerd. Maar wat was het mooi!

Vrijdag

Na 75 km gewandeld te hebben deze week vond ik dat mijn voeten wel wat rust hadden verdiend. Maar op de alm is alleen natuurgeweld en zon… heel veel zon dus cultuur snuiven of winkelen is er niet bij en zonnebaden willen we onze huid niet aandoen. De hele dag boekie lezen wordt een beetje saai dus gaan we toch maar weer op pad om te wandelen. Een klein rondje dan. Eerst ontmoeten we Timo en Kaat nog even die onze kabelbaankaart vandaag gebruiken. We kletsen wat en beloven elkaar eind van de middag weer te ontmoeten voor een laatste borrel.

Dan vertrekken we omhoog langs een verharde weg onder de brandende zon. Tik tik tik doen mijn stokjes op het asfalt. Om ons heen zijn veel wandelaars die waarschijnlijk af gaan haken bij Hotel Tirler om daar in de biergarten te duiken gezien hun fysieke gesteldheid. En ja hoor bij Tirler lossen we een hele buslading mensen. Hier duiken we de ‘Hans und Paula Steger Weg’ in en klimmen heel rustig hoger dwars door een prachtig naaldbos. De bomen zijn gigantisch. In de felle zon afgewisseld door schaduw zijn alle tinten groen vertegenwoordigd. Dan ineens ziet Martijn iets lopen. ‘Een hert’ roept hij. Ik zie ook iets bruins wegduiken achter een heuveltje. We blijven rustig staan wachten en een paar seconden later zien we een hert duidelijk tevoorschijn komen en rustig de weg oversteken. Onze laatste dag en we worden gelukkig toch nog getrakteerd op wild. Het topt natuurlijk niet de twee jonge vosjes die we in de Vogezen hadden gezien in mei, maar het blijft een prachtig gezicht zo’n sierlijk hert. Dan lopen we verder omhoog. Af en toe kunnen we even uitrusten in de schaduw terwijl we genieten van het vogelgefluit. Verder is het helemaal stil in het bos. Ineens wijkt de begroeiing en kijken we uit over de Seiseralm ver tot aan de grillige pieken van de Platt en Langkofel die sterk afsteken tegen de diepblauwe lucht. Verderop in de verte zijn ook de pieken te zien van de Kleine en Grosse Cirspitze.

Na 40 minuten bereiken we een roodwit gemarkeerd smal pad dat diep het bos in duikt. Hier moeten we een beetje klauteren en ben ik blij met mijn stokjes. Het wordt wat avontuurlijker. We hebben een handdoekje meegenomen om ergens in de natuur te kunnen neerstrijken, maar de enorme mieren doen ons toch besluiten om door te wandelen. Na een dik uur komen we weer uit op de alm tussen de bloemenpracht. Prima deze wandeling. Net genoeg voor de spiertjes. Een mooie afsluiter ook van deze fantastische week op de Seiseralm.

We rusten lekker uit bij het zwembad en frissen ons even later op voor een paar uurtjes borrelen met Timo en Kaat. Zij komen dit keer naar ons hotel. ‘Ons’ terras ligt in de schaduw en heeft een magnifiek uitzicht. De Aperolletjes en Gingerino’s worden aangerukt en zo kletsen we een paar uurtjes weg voordat we aan tafel kunnen gaan. Ze vertellen over de prachtige wandeling langs de bergtop die ze gemaakt hebben en die ik eerder deze week niet durfde. Op de paar plekjes waar het wat spannend werd hebben ze nog aan mij gedacht. Blij toe dat ik niet gegaan ben al ben ik best jaloers omdat het hun mooiste wandeling ooit was. Maar het grootste deel van de wandeling hebben wij zelf ook gelopen de vorige dag. Met blije koppies nemen we afscheid. Zij blijven nog een dag langer en gaan dan naar Brixen in Italië en wij vertrekken de volgende dag naar Alpbach in Tirol.