Lui achterover op de bank zit ik te chillen in mijn 30 graden tenue. Je hebt er wel een beeld bij denk ik. Wat is het hier heet in Alpbach. Ik blik nog even terug.

We zijn hier alweer 2 dagen en hebben inmiddels onze draai gevonden. Zaterdagavond na het eten strijken we neer op ons terras in een rommelige tuin waar het gras in je kuiten prikt. Het ruikt naar mijn jeugd op een of andere manier. Warm, zonnig, nostalgisch. ‘Je bedoelt het gras’, zegt Martijn. ‘Misschien…’ Het ruikt lekker. Twee vogeltjes kwetteren en vliegen heen en weer. We ontdekken een vogelnestje vlak boven ons slaapkamerraam. We kunnen de kleine kuikentjes zien zitten. Die mini kraaloogjes die open en dicht gaan en hongerige snaveltjes die schreeuwen om eten tot het bedtijd is.

Midden in de nacht horen we een raar geluid en stappen even naar buiten om polshoogte te nemen. Niets te ontdekken, maar onze blikken gaan naar de nachtelijke hemel die pikzwart is en vol van sterren. Er is in dit dal bijna geen lichtvervuiling dus de melkweg is overweldigend mooi. Zo kristalhelder zie je de sterren nooit bij ons.

Zondagochtend kunnen we helaas niet meer aanschuiven aan een lekker ontbijtbuffet, maar we hebben havermout mee van thuis. Een beetje in het gareel kan geen kwaad. Om halftien gaat onze bus naar de Wiedersbergerhornbahn.

We lopen het dorp in en zien nog net het staartje van een processie. Het halve dorp loopt in klederdracht achter elkaar, mannen en vrouwen apart. De muziek is opzwepend, terwijl enorme beelden van o.a. Maria door het dorp worden gedragen. Ook loopt er een soort Sinterklaas met zijn mijter rond die iedereen toespreekt. Het is echt een bijzonder schouwspel.

Even later zitten we samen in een gondeltje die ons van 900 naar 1000 meter hoger brengt. Er is een panorama route en die ziet er prachtig uit zo rondom de berg. We passeren een verdwaald stukje sneeuw en slingeren over een smal pad langzaam omhoog. We maken de eerste bocht rondom de bergflank en ik zie alleen nog maar diepte en ga gelijk rechtsomkeert een paar verwensingen uitend. Waarom nou toch steeds die angst? Ik voel me vooral schuldig tegenover Martijn. Maar hij blijft rustig achter me wandelen weer terug naar het punt waar we gestart zijn. ‘Ga jij maar de top beklimmen. Dan ben je niet al te lang weg en kun je toch nog een beetje actie beleven’. Dus daar gaat ie…Tinus met zijn nieuwverworven stokjes. Ik vind een bankje in de schaduw achter een klein gebouwtje en zet daar mijn rugtas neer. Om de tijd te doden strijk ik tussen de bloemen neer op een handdoekje en probeer vlinders te fotograferen. Ze zijn echter steeds te snel. Het is een gezoem van bijen om mij heen. Na ongeveer een kwartier zie ik Martijn op de ‘top’ staan. Als hij na 10 minuten nog niet terug is probeer ik zelf een stukje omhoog te klimmen. Steil!!! Toch maar weer terug en via de andere kant loop ik een klein stukje om de berg. Ver boven mij loopt Martijn over de bergkam. Heel geconcentreerd. Het ziet er zeer eng uit en later op de beelden ook.

Maar hier gaan dus ook gewoon gezinnen met kinderen - hele jonge kinderen - omhoog. Een moeder met een peuter op haar nek en een kleuter van 5 heb ik al voorbij zien komen. Jong geleerd is oud gedaan. Ik ga mijn ouders nog maar eens vragen waar het bij mij fout is gegaan. Wij gingen vroeger ook de bergen in. Martijn heeft uiteindelijk de gipfel ook niet aangetikt. Er zat een heel steil ingewikkeld stuk in, waarvan hij dacht…omhoog lukt wel, maar weer terug wordt best eng.

Maandag

Het is vandaag weer tegen de 30 graden. Vroeg op is niet helemaal gelukt, maar om 10 uur wandelen we dan eindelijk door het dorp richting het bos. Het bezinningspad langs de bach is heerlijk koel. Wat een genot met die hitte. Maar dat is een illusie. Het stikt er van de steekvliegen die ons de hele weg plagen. Pas in de volle zon op de alm zijn we van deze etters verlost. Yin en Yang. Hierboven is nog niet gemaaid en de vlinders dartelen om ons heen. Even later komt een gierlucht ons tegemoet. Oh nee! Een boer staat met een trekker en gierwagen midden op de alm en de stront vliegt in een boog over ons heen. We rennen als gekken. Net op tijd. Zo willen we niet worden beGIERsterd! Bij de Spar op de terugweg scoren we wat lekkere brötchen voor de lunch. Om 1300 uur steekt de wind op en begint het in de verte te onweren. De koelere lucht is zalig. Ik sta op van mijn bank en ga lekker buiten zitten. De vogels zijn druk bezig met het voeren van de jongen en wij luisteren naar het tikken van de regen en het gerommel en gedonder. Het onweer komt steeds dichterbij en het regent steeds harder. Lekker hoor zo chillen onder de overkapping! Het ruikt nu trouwens naar natgeregend gras!